zaterdag 26 december 2015

Zwijmelen op zaterdag harde wind kerst

onze vuurtoren in de sneeuw in 2010 als ik het goed heb. fotograaf weet ik nog even niet, zoek ik nog uit!
Omdat ik de hele dag al slaap, en dus niets te vertellen heb, alleen een liedje. Tot mijn grote verrassing terug te vinden op YT. Mijn cassettebandje was al grijs gedraaid en niet zo best meer van kwaliteit. Uit kerst 1983. Toen ook Paul Young zijn "love of the common people"uitbracht. Die stond ook op dat zelfde cassettebandje. Dat was een koude winter weet ik nog, met ijsbloemen op de ramen. Het was ook het jaar dat ik voor sinterklaas een thee-set had gevraagd en daardoor na schooltijd lekker kon theeleuten met mijn eigen servies. Blauw met gouden bloemversiering en theeglazen met blauw. Vriendin en ik konden uren kletsen giechelen, verhalen, verzinnen, brieven schrijven en muziek luisteren. En smikkelen bij de kopjes thee( veel chocolaaaaa)
Dat zijn fijne herinneringen. Daar teer ik nu gewoon op terwijl ik ondertussen bezig ben met antwoorden zoeken en helen. Veel slapen dus :)
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijne kerst*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸

donderdag 24 december 2015

Woensdag

Kees de Bos- waar ooit de hockey velden waren
"Je zou in principe morgen al kunnen," zegt ze een beetje al te enthousiast. Ik reageer afwerend. Het is de dag voor kerst en er moet nog van alles gedaan worden. Dan kan ik toch niet de hele dag in het ziekenhuis gaan bivakkeren, om een scan te maken die extra controle en medicatie vereist. Dan ben ik niets meer waard die dag.
"Ja kerst komt er tussen, dan maar volgende week," ze krabbelt wat op een opnameformulier. Ik begin weer te hoesten.
Ze heeft me net de conclusie van de vorige scan verteld. Ik heb ook nog even een blik gevraagd op die scans...ze legt uit. Als ik mee kijk zie ik een paar vage foto's. Wat zij vertelt zie ik er niet aan af.
"Kan dat niet komen door het vocht wat onder in de longen zit?" ze schud haar hoofd al voor ik de zin af heb, "Dan heb je ook geen uitwisseling van zuurstof," zeg ik er zachtjes achter aan.
"Ja dat is wel zo maar dat zie je niet zo, ik heb de echo-meneer nog extra gevraagd en dit zijn zijn bevindingen, U heeft pulmonale hypertensie, We gaan nu uitzoeken waar dat vandaag komt," ze kijkt me vol medeleven aan. Ik slik, ph is een ernstige ziekte.
"Ik vroeg me af hoe dit zo gekomen is en ik bedacht me dat er wellicht een auto-imuunziekte aan ten grondslag ligt," zegt ze na een korte stilte, "daarom heb ik je bloed laten prikken op reuma."
Ik ga op het puntje van mijn stoel zitten. Weer wat nieuws erbij.
"Je lab-waarden voor reuma waren flink positief."

Ik ben thuis gekomen. Heb daar verteld dat ik maandag naar het ziekenhuis moet maar wist geen woorden te geven aan de teleurstelling, die ik voelde over de uitslag. Pas toen Zoon, uren later, uit baldadigheid begon te gooien met zelfgemaakte alluminium-papieren balletjes werd ik boos, erg boos en begon ik te huilen....

"Je gaat toch geen gekke dingen doen deze dagen?" vroeg de longarts. Ik schudde mijn hoofd, nee dat was ik niet van plan.
"Goed, want maaltijden voor de hele familie koken is nu geen goede optie hoor, hou het maar bescheiden," lachtte ze me toe, "fijne dagen!"
Jah Fijne Dagen......
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

zaterdag 19 december 2015

Zwijmelen op Zaterdag


De wekker ging vreselijk vroeg vanmorgen en eigenlijk was ik er nog helemaal niet klaar voor. Ik moest mezelf bij elkaar rapen en aansporen om een beetje tempo er in te houden. Ik weet dat ik tegenwoordig erg langzaam ben, maar zo langzaam. 
Gisteravond heb ik mijn oom bereid gevonden om mee te gaan. Dan hoefde ik niet met de trein en kon Zoon en Buurvrouw thuis blijven. Zij is per slot van rekening ook al 80 en Zoon was dood nerveus. Ik was zo blij dat hij dit wou doen voor me. Het was ook allemaal zo kort dag. Zo zit je bij de longarts en zo moet je op een draf naar het MCA. 
Ik was zo nerveus dat ik er amper van kon praten, zo hees was ik. Ik heb de hele rit tussen het praten door gehoest. Ondertussen kwam de zon op....ik heb het niet eens in de gaten gehad.
In het ziekenhuis hebben we eerst maar even wat gedronken, een moedige thee voor mij. Daarna ben ik op weg gegaan, rode lijn volgen en bij de stip de lift naar de kelder. De nucleaire afdeling...griezels.....
Natuurlijk zag het er gewoon uit, ik had zelfs uitzicht op de balie met clematis-gekleurde muren en bloemenschilderijen. De scan ging oké, de vloeistof ging oké, de verpleger was heel geduldig en heeft uitgebreid de tijd genomen om me aan te horen en ook om mijn vragen te beantwoorden. Ik ben tijdens de scan gaan visualiseren, dat ik op het strand stond met mijn armen wijdt open richting de zon. Voetjes in het water. Ik ging daar helemaal in op, het hielp heel goed tegen de claustrofobie (de fotoplaat zat zowat tegen mijn neus, ik kon geen kant op) En toen was ik klaar, moest ik nog even voor de zekerheid in de wachtkamer gaan zitten.
Ik voel me moedig en stoer. Heb ik daar toch weer een angst overwonnen!  Woensdag naar de longarts voor de uitslag. 

Goed
dan de zwijmel, die had ik van de week al in mijn hoofd. Status Quo. Nooit hier geplaatst volgens mij en toch zo heel erg aanwezig in de late 60/70 en 80-tiger jaren. Grappige was dat ik bij het zoeken naar dit nummer een oudje tegen kwam die natuurlijk ook op de bandrecorder van mijn vader stond. Dirk-muziek dus. Ik heb nooit geweten dat dit ook Status Quo was. Zo kom je nog eens wat tegen. Daarom dus Pictures of Matchstick Man als eerste. Daarna het liedje wat ik in mijn hoofd had....Down Down (diederiedown ;).....en Whatever you want. Ieder voor een andere periode in mijn leven. De eerste was ik babietje, de tweede zat ik in de tweede klas van de lagere school, de derde ging ik bijna van de lagere school af. En ze rocken nog steeds :D
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)Enjoy
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

donderdag 17 december 2015

De week door de midden

Naomie Biersteker- uitzicht op de lange Jaap
Dinsdag
Gisteren stond buurvrouw M ineens voor de deur. Twee weken terug kwam ik haar en haar man tegen op de afdeling van cardiologie. Net toen ik op weg was naar de longarts en dus niet even kon praten. Ze was bezorgd. Van de zomer had ik al gezegd dat ik niet lekker was en nu zag ze me hier. Of alles wel goed ging.
Ik vertelde haar het hele verhaal. Ze knikte, mompelde, keek bezorgd en serieus. Of ik haar wel wou inschakelen als ik haar nodig had hoor!
Vanavond was ze er weer. Ze vroeg of haar hulp de gevel eens lekker mag soppen, en of haar man mij morgen naar het ziekenhuis mag brengen? "Dan ben jij in ieder geval "fit" als je de looptest doe." ze lachte me bemoedigend toe.
"Heel graag," reageerde ik verrast.
En zo komt het dat ik morgen per auto naar het ziekenhuis ga.

Woensdag
Nou daar zat ik dan in de andere gang van de functie afdeling, met een knijpertje op mijn wijsvinger. Het apparaat begon meteen te piepen en te branden. Ze keken geschrokken naar elkaar en keken daarna mij aan.
"Dit is niet goed," zei de man, "ik snap al niet waarom ze persé die test wil doen."
Hij rommelde wat, zuchtte eens een diepe zucht en sloot het knijpertje aan op de andere wijsvinger.
"O wacht, hij geeft aan dat de batterij bijna leeg is," zei de zuster die er ook bij was. Ze holde weg en holde weer terug met een ander apparaatje. Die werd aangesloten. Het piepte niet meer, zolang ik stil zat wel te verstaan.
"Nee, ik doe het niet. Ik vind het niet verantwoord om u nu te laten lopen,"zei de man," ik had het haar al gezegd hoor, het is gewoon niet goed."
Ik keek opgelucht. Ik had er al zo ontzettend tegen op gezien. Maar ja wat nu? Mijn saturatie ligt op 82....
Vrijdag naar het MCA, We doen dan toch maar die enge scan. Het is een vereiste voor het VU, voordat ze überhaupt verder kunnen. Omdat na intensief overleg tussen mijn longarts en haar collega in het VU ze geen idee hebben wat er aan de hand is. Ze weten het niet, en deze scan laat dan in ieder geval de bloed-flow zien.....en dus vertrouwen dat alles oké gaat. En dat ik de reis in de trein een beetje overleef.
Zoon gaat mee,
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

zaterdag 12 december 2015

Zwijmelen op Zaterdag

Achter dijk-  foto van Melanie Dehne
Nou had ik vannacht een hele blog in mijn hoofd. Een soort van de diepte in naar aanleiding van de afgelopen maanden. Over hoe  ik het ervaar.....
Maar de blog is tijdens de nachtelijke hoestbuien en onrust verdwenen. Zomaar weggeblazen, het raam uit de wijde wereld in. Geen blog over mijn innerlijke roerselen dus, die zijn aan het vliegen.

Eén ding is zeker. Mijn woord voor 2016 is vertrouwen. Vertrouwen dat alles goed gaat komen. Vertrouwen dat mijn lijf zijn Heling aanzet. Vertrouwen dat ik nog heel lang mee ga maken. Vertrouwen dat ik weer opveer.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸


vrijdag 11 december 2015

Ik wil wel gewoon kerst vieren

"...Rage against the dying of the light..."Huisduinerstrand  http://laanscapes.photography/
Zondag
Ik kan natuurlijk ook gewoon nee zeggen. Zou het dan misgaan met alles, als ik nee zeg? Waarom zou ik al mijn krachten bij elkaar rapen voor iets wat nu op dit moment niet het allerbelangrijkste is in mijn leven?
Zo lag ik vanmorgen vroeg te denken in mijn bed. En tegelijkertijd dacht ik aan al die keren dat ik tussen het ziek zijn in mezelf bij elkaar raapte , omdat ik iets moest doen voor een ander. Jaren van gesleep met Zoon, terwijl ik ziek was. Jaren van afspraken met juffen, meesters, therapeuten, bjz en ga zo maar door, terwijl ik me daarvoor uit mijn bed moest hijsen. Ik had een permanent bed op de bank.
De afgelopen weken deden me daar ook zo aan denken. Van bed naar onderzoek, weer naar bed, en weer naar onderzoek. En tussendoor nog afspraken voor Dochter dit keer, en andere dingen die gedaan moeten worden.
IK LIJK WEL GEK.
Morgen heb ik dan ook afgezegd.
Ik heb een hart wat zo moe is, ik herstel net van bronchitis, en dan zou ik naar haar school gaan om te knokken voor passend onderwijs. Ik zei dus tegen Dochter dat ik afgezegd had.
"Ga je niet? Nou dat kan toch ook niet? Je bent ziek hoor," gaf ze me helemaal gelijk.  Het mocht even duren voor ik zelf zover was, kiezen voor mij
"Het probleem is met jou, dat je altijd aardig gevonden wil worden," zei Zus laatst tegen mij. Ze heeft helemaal gelijk.

Woensdag
Het prikken lukte dit keer. Donker rood bloed. En dat is niet goed. Dat was al duidelijk geworden tijdens de longfunctietest. Hoewel ik vond dat het eigenlijk best wel oké ging hoor, na al dat gehoest van de afgelopen week.  Ik ben niet anders meer gewend, dat is wel duidelijk. Ik heb over de jaren heen zo langzamerhand steeds meer ingeleverd.
"Je kunt het ook zien aan je nagels," zei ze terwijl ze mijn hand vast pakte," hoe lang heb je dit al?"
Ik moest flink denken, hoe lang heb ik dit al? Lang...dat is zeker, veel te lang.
"Ik ben in 2011 al bij de dokter geweest omdat ik van alles mankeerde en we dachten toen een B12 tekort," zei ik tegen haar. Ze keek me aan en ik voelde dat ik meer moest zeggen.
"Daar kwam wel uit dat ik heel laag zat maat niet te laag dus deed ze niets en ben ik zelf maar gaan werken aan mijn gezondheid," ze knikte bemoedigend.
"Waren je nagels toen ook al rond?"vroeg ze. Ik keek naar mijn nagels..."Uh, denk ik, zijn ze rond dan?"
"Ja ze zijn ronder dan hoort, is dat al lang zo? Of kwam dat pas later?"
"Dat is al lang zo denk ik...," ik zie niets geks aan mijn nagels, maar ja ze zien gewoon uit zoals ze er uit zien. Ik weet niet beter.
Ze pakt de uitslagen van de longfunctie erbij en de scanuitslagen.
"Dit heb je al veel langer, eigenlijk loop je hier al heel lang mee, maar kreeg je nu pas echt zware klachten. Dat kun je zien aan je uitslagen." Ze wijst op allerlei cijfertjes en begint uit te leggen. Ze vertelt over het te kort aan zuurstof, teveel aan stikstof, vermoeden van emfyseem, maar dat kan ze niet echt goed zien. Aan de verdikte kliertjes hier en daar en verdikte bronchiën hier en daar. Niet echt alarmerend, maar niet goed. Ook heeft ze het over de atrovent die ik kreeg en die geen effect heeft gehad tijdens de functie-test.
"Het is ook niet dat ik benauwd ben," zeg ik haar,"ik heb gewoon geen kracht om goed in en uit te blazen en dan weer heel diep in."
"Ja dat zien we dan ook," zegt ze bedachtzaam.
"We hebben heel lang gedacht dat het aan de tekorten ligt, de B12, tekort aan ijzer, tekort aan vitamine D...." ze knikt wat in gedachten. En ik vraag me af of mijn probleem niet gewoon in mijn darmen ligt. Uiteindelijk gaat alles over de kop in je lijf als je je voedingsstoffen niet meer normaal opneemt.
Ze begint pardoes over opname in het VU, zodat ze van alles uit kan sluiten. Ik schrik, ik wil niet, ik heb angst, ik vertel haar spontaan over mijn vader's lijdensweg en begin te huilen.
"Dat is heel begrijpelijk,"zegt ze troostend. Ik mompel tussen het snikken door dat ik haast wel in therapie mag voor die ziekenhuis-angst.
Als ze die onderzoeken door wil zetten(het staat gelukkig niet vast) dan verantwoord ze dat met mijn angst en daarvoor dus opname nodig zodat ik gemonitord wordt. Bij het afscheid zeg ik depressief, dat ik wel kerst wil vieren. Ze legt haar hand op mijn schouders en knikt me bemoedigend toe.
 
Vrijdag
Wakker gebeld door het ziekenhuis. De vrouw aan de andere kant begint te praten en ik hoor afspraak, en moet u soms naar het VU? en nog wat dingen voordat ik goed en wel wakker ben. Dan noemt ze een datum en dat ik dan een echo moet komen doen.
"Eh in het VU?" vraag ik verward. Nu al? denk geschrokken.
"Nee gewoon hier bij dr A-..."
"Maar ik heb dr Y- en dr Y-," ik ben nu nog meer in de war.
"Dat klopt hoor maar dr Y-  is er dinsdag niet dus krijg je dr A-....."
"Is dat zo'n enge echo in de slokdarm?" vraag ik angstig.
"Nee hoor het is een gewone echo," verzekert ze me.
"Is het dan met radio-actief vloeistof ?" vraag ik dan.
"Nee,  het is een echo," ik slaak een diepe zucht. Ik ben nog niet helemaal gerustgesteld maar genoeg om de rest van het gesprek normaal te vervolgen. Dinsdag dus echo, donderdag wandelen en dan zien wat de longarts concludeert. De bloedtesten zullen dan voor een deel ook wel terug zijn.
Ze praat me nog even verder bij en hangt dan op. Ik zit nog een tijdje in gedachten op de rand van mijn bed. Wat zijn er toch een boel mensen die zo dapper zijn dat ze al deze onderzoeken(en erger) ondergaan. Tegelijkertijd zit ik me af te vragen of sommige onderzoeken niet erger zijn dan de kwaal en er niet onnodig risico genomen wordt om alle antwoorden  op te sporen.
 *´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Dit keer de keuze van Zoon*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

zaterdag 5 december 2015

Zwijmelen op Zaterdag

En toen ging de zon onder in Den Helder- foto van Wim Soeters


Donderdag
De afspraak stond om 12:35, dus zat ik er klaar voor. Begon Zoon te bekvechten met Zus(hij wou geen boodschappen doen en haar oplossing wou hij ook al niet) Toen we hem uiteindelijk richting zijn kamer kregen begon Dochter druk te doen. Moest ik naar de wc, en was er nog steeds niet gebeld vanuit het ziekenhuis. Het werd uiteindelijk 14:49 toen de telefoon ging. Ik kreeg geen uitleg waarom hij zo laat belde, hij begon gelijk over zijn gesprek met de echo-meneer. Hij legde nog een keer uit waar ze aan gedacht hadden en om echt alles uit te sluiten wou hij wel een ct-scan met contrastvloeistof.  Maar zei hij er nog bij,"Gezien de anamnese en wat ons nu bekend is denken wij niet dat dat het is" Ik was even stil aan de andere kant van de lijn.
"Ik zie dat u morgen ook al een scan heeft, het zou eventueel daar achteraan kunnen?"
"Deze scan is zonder vloeistof," zei ik snel, en ik bedacht gelijk waarom ik toch zo angstig voor die troep ben.
"Dat zou dan geregeld kunnen worden, en dan komt u in de morgen alvast voor de antihistaminica?" vroeg hij.
"Nou ik vind dat niet zo fijn, want ik ben het hele weekend alleen thuis en.." hij onderbrak vrij brusk.
"Dat geeft niet hoor, we hebben namelijk ook zitten denken om tussen de laatste echo en een nieuwe 3 maanden te wachten en dan opnieuw een echo te doen om te zien of het gegroeid is of niet. Zullen we dat dan doen?"
"Eh Ja..." stotterde ik.

Vrijdag
Of hij mee mocht, want zo zei hij;" ik zie dat je het niet helemaal gaat halen in je eentje."
Hij had helemaal gelijk, ik liep de deur nog niet uit of ik voelde hoe slap mijn benen waren na dagen hoesten en slapen. Hoe ik in de kramp schoot op weg naar de bushalte. Dus liep ik aan de arm van Zoon. Zucht, puf, zucht....tjokvol zenuwen, en dat voor een ct-scan zonder rommel.
Het viel ook nog alleszins mee, ik hoefde helemaal niet plat. Ik lag aan alle kanten gestut, eigenlijk best heel comfortabel. Dat hadden ze ook zo moeten doen bij de echo's.
Afijn
Toen moesten we nog wat boodschapjes doen, en ik was me toch moe. Ik weet niet hoe we het gedaan hebben, en waar ik de energie vandaan sleurde, maar het is gelukt. Kan ik nu weer uitrusten. De kinders zijn bij Vader en ik ben vrij. Volgende week heb ik nog een aantal afspraken staan en dan hoop ik eigenlijk dat het even klaar is. Met een plaatje wat iets duidelijker is.

Wat ik ga doen dit weekend,
NIETS HAHAHAHAAAAAA
Ik ga relaxen, en ik ga koken, en ik ga films kijken....enne nou ja, oké, ik ga ook nog wat was doen, en opruimen en de vloer zuigen. Als ik er tijd voor heb hoor ;)
Ik heb gekozen voor Stevie Wonder. Ik wist niet dat dit zo'n oud nummer was zeg, alleen maar dat ik hem altijd al kende, zoiets. Wij hadden vroeger altijd de radio aan. Eerste gang  was naar de radio, en dan pas naar de keuken om ontbijt te maken. Sinds de radio via de kabel is ging hij bij mij uit. Alleen in de auto nog, maar sinds ik ook geen auto meer heb luister ik nooit meer. Best raar eigenlijk. Ik had zelfs een radio met een roze afstemschaal. Echt mooi, mijn vader had een blauwe en ik een roze. Jahhhh those were the days.
Stevie Wonder dus...enjoy!
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

dinsdag 1 december 2015

middagslaapjes

Storm op de pier- foto van Lisette den Hollander
Zondag
Code oranje
Dan denk je dat het toch wel heel serieus is en iedereen binnen moet zitten. maar hier in het puntje van Noord Holland is dat een stevige bries. En dat zag je dan ook wel op de dijk, waar nog heel wat mensen rondliepen.
Nee ik niet, ik lag in bed :)
Maar ik zag toevallig wel één van de fotografen waarvan ik ook regelmatig hier een foto plaats geïnterviewd worden door de NOS. Ze kwam op het nieuws van 20:00. Helaas waren haar foto's mislukt. Maar deze van een andere plaatsgenote laat de harde wind goed zien aan dijk. En hier in mijn kartonnen huis hoekhuis voel ik de wind ook. Ruik ik de open haard van het motel hier in de buurt. De aftershave van verzorgde buurmannen die de steeg door lopen. En het is koud brrrrr

Ik heb besloten om het hartfalen niet meer als zodanig te benoemen. Het klinkt zo negatief naar mijn hart toe. Die toch al heel lang zijn uiterste best doet om te blijven kloppen. Dapper hart, is gewoon bekaf. Moe hart.  Heeft heel veel rust nodig, heeft alle koestering en aandacht nodig. En zo ga ik het dan ook benaderen. Ik ga voorlopig in de middag lekker slapen.
¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸
Nacht, het is al dinsdag
Zit ik dan te zweten en te hoesten. Vet irritant is dat. Nu heb ik nog spierpijn ook. En dat allemaal nadat ik in de onderzoekskamers werd geconfronteerd met een heel akelig scherp geurtje. Wat uiteindelijk zorgde voor een rauwe keel en nu is de rauwheid wel weg maar alles wat in de long zat is half los gehoest en nu hoest ik alweer dagen.( met lange tussenpozen gelukkig) bubbels in mijn longen. Ik denk dat ik maar weer snel naar bed moet gaan, lekker slapen.
Morgen weer, en nu maar hopen dat we niet weer code oranje hebben, is zo saai...
 *´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

zaterdag 28 november 2015

Zwijmelen op Zaterdag

zonsondergang boven Huisduinen- foto van Marc Zijp
Donderdagnacht
Terwijl ik de afgelopen week tot me door liet dringen besefte ik dat eigenlijk niets er meer toe doet. Al die wilde dromen en al dat gebucket-list. Het maakt gewoon niet meer uit. Wat doet het er toe als ik er veel te moe voor bent? 
Dus liet ik ze los. Als een stel gekooide vogeltjes vlogen ze wild en vrij  en eeuwig dankbaar op naar de ruime hemel. Buitelend door de blauwe zonnige lucht. Ik zwaaide ze na.....Dahag droomvogels.....
Ik heb nu een nieuwe droom.
Een zo gezond mogelijk lijf.
★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸
Vrijdag
Nadat ik gisteren me afvroeg waarom mij dit toch allemaal moest overkomen, ben ik na het gesprek met de longarts een heel stuk positiever. Niet dat er nu veel veranderd is, maar meer doordat ze me hoorde. Bovendien ging zij niet uit van het allerergste en wou ze eerst mijn algehele longconditie meten en de longen goed doorscannen voordat ze de stap verder naar ernstige ziektes nam. De scan voorgesteld door de internist doet ze dus nog even niet. Die gaat voorbij aan de eerste stappen. Wel wou ze mijn bloedgas meten, en dat lukte dus niet. Wat doet dat venijnig zeer zeg, ook al is het naaldje dun....het moet in de slagader, en die van mij zitten diep. Linker pols eerst, toen rechterpols maar ook daar wou het niet lukken.
Ik vraag me af of het niet voelen van mijn pols met het tekort aan Vitamine D te maken heeft, maar ook hier ben ik het vergeten te vragen.

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸
Zaterdag
Ik wou hem vannacht af hebben, maar dat lukte niet. Toen dacht ik , dan doe ik het in de morgen. dat lukte ook al niet. Ik was even vergeten dat Zoonlief nog geen meltdown had gehad na alle slechte uitslagen en besloot deze vroeg in de morgen te krijgen. Gevolg een hok vol herrie en hartkloppingen voor mijn toch al vermoeide hart. Ik kom voorlopig mijn bed niet uit! Ik heb al wat geslapen, de kinders hebben de boodschappen al gedaan en nu doet ieder zijn ding en ga ik straks ook nog even slapen. Daarna ga ik kippensoep maken. Heb ik heel erg trek in.
Ik dacht vannacht, ik doe een muziekje over de liefde. Uit mijn geboortejaar. Een Dirk-liedje. Gewoon, omdat mijn hart beter moet worden.
Daarom dus Enjoy!

 *´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸







donderdag 26 november 2015

De zon kwam gewoon weer op....

Ook vandaag weer zulke mooie wolken van Annelies Kemp
Woensdag
Hij sprak dit keer alleen met mij. Geen co-assistent, hij hoefde zich geen houding aan te meten. Het verschil was groot. Van te voren melde ik hem dat ik het op ging nemen. 
"O da's prima hoor," zei hij alsof hij toestemming moest geven.
"Gisteren is zoveel verteld, en in de kamer wist ik het nog maar thuis was ik veel vergeten. Daarom, dan kan ik het allemaal nog een keer rustig na luisteren," verklaarde ik.
"Gaat u zitten," zei hij.
Nog voor ik met de billen het stoelkussen raakte begon hij al.
"Alles wat we onderzocht hebben wijst op hartfalen!" 
De adem schokte me in de keel. Ik had tegen beter weten in gehoopt, dat het toch niet zo heel erg zou zijn. Hij pakt de thoraxfoto erbij. Mijn hart is veel te groot. We kijken elkaar aan. Hij peilt mijn reactie en ik denk alleen maar," zie je nou wel. Hier was ik nou bang voor."
Hij gaat verder met zijn verhaal, over wat de cardioloog vaagjes gezegd heeft en wat zijn bevindingen samen met die van de echo-meneer zijn. Ik vertel hem wat de cardioloog tegen mij gezegd heeft. Hoe nonchalant hij eigenlijk gereageerd heeft bedenk ik me pas achteraf. Kom over drie maanden maar terug...
Hij legt goed uit, maakt een tekening en begint over de cardioloog. Die vermoedt pulmonale hypertensie. Een zeldzame longziekte. Niets is nog uitgesloten, het kan net zo goed iets anders wezen, maar dit is waar ze naar op zoek gaan.
Terwijl hij uitlegt en ik luister gaan mijn gedachten toch met me op de loop. Gisteravond stond ik bij het aanrecht en toen ik ineens dacht, wat maakt het ook allemaal uit. En ik snee een paprika door mijn eten. Eigenlijk wou ik tomaat, maar dat durfde ik toch even niet. (histaminerijk én histaminevrijmakend)
Ineens begon hij over de scan....het zag er prima uit hoor maar er was een plekje op de lever. Niets serieus, toch moest daar even naar gekeken worden, of het een holte was, of een ciste. Nee het was niet kwaadaardig. Ik hoorde hem vertellen over die scan in die tunnel. 30 minuten stil liggen en of ik claustrofobisch was...
"uh jaaa....en dat spul dat ze in willen brengen?" vraag ik ongerust.
"Ja dat moet wel, dat is niet zo erg hoor," hij knijpt zijn ogen geruststellend dicht. Ik voel me helemaal niet gerustgesteld. Ik wil dat niet. 
Hij vult weer een formulier in.
"Zwanger?, pilgebruik? (als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen) Heeft u metalen in uw lijf?" 
"Nee," zeg ik eerst, net op tijd bedenk ik me de metaaldraadjes die de kaakchirurg ooit geplaatst heeft om mijn kaak op zijn plek te houden. 
De internist kijkt me aan."Dit wordt niks," hij scheurt het blad in vieren, "Ik ga eerst maar eens overleggen met de echo-meneer," ik ben dankbaar. 
"U bent niet de enige hoor die dit heeft, er zijn ook andere manieren." Hij pakt een ander formulier en krabbelt daar  wat op voor de echo-meneer. 
"Kan het niet uitgezocht worden of ik allergisch ga reageren op dat spul?" vraag ik hem ineens overmoedig.
"Nee dat merk je pas als je daar ligt," zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik zie mezelf al helemaal gaan.
"Dat vind ik dus doodeng, dat ik niet weet of het wel goed zal gaan," mijn stem trilt.
"Je bent in het ziekenhuis hoor, ze hebben daar van alles mocht het mis gaan tijdens de scan," maar wat hij ook zegt, ik ben niet echt gerust. Het kan net zo goed heel erg fout gaan. Ik geef hem dan ook een scheve glimlach.
"We kunnen wel zorgen dat je van te voren antihistaminica krijgt, daar wordt je wel suf van maar dan ben je in ieder geval wat beschermd," zegt hij dan. 
Ik knik...
(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡


09:09 uur
De man van de woningbouwvereniging is druk bezig. Hij klost nu al weer ruim anderhalf uur trap op en af. Iets waar onze buren vast niet blij mee zijn maar nu eens een keertje helemaal niets van kunnen zeggen. We krijgen een nieuwe ketel.
Vannacht slecht geslapen. Ik werd wakker van mijn wekker(dacht ik) en het licht van de overloop. Gelukkig was dochter ook al wakker schoot door mijn hoofd. Dus deed ik mijn broek aan en sokken aan. Het was wel erg stil bij Dochter....ik liep naar mijn wekker, 2:17 uur. Ik keek nog een keer en nog een keer. Hoe kon dat nou? Ik had hem toch echt gehoord. Ben nog even wezen kijken bij Dochter, luisteren bij Zoon, maar beiden lagen diep diep diep in slaap. (dacht ik) Ik ben mijn bed ook weer ingegaan, de wekker stond namelijk op 7 uur. 
Bleek daarstraks dat ik ws Zoon gehoord heb. Die heeft een geruime tijd liggen snikken nav het het nieuws van gisteren. Hij kon het niet helpen hoor, hij moest ook meteen aan opa en oma denken. 
Ik ook, ik dacht aan die ene keer, toen we nog in J-dorp woonden en zij op visite kwamen. Hoe ze daar zo aan de grote tafel zat, ineengedoken en verdrietig. En ineens zei dat ze hartfalen had. De vloer gleed zo onder mijn voeten weg....."Mam kun je me zeggen hoe lang je nog leeft?" vroeg Zoon wanhopig vanmorgen. Dochter werd heel erg boos op hem.... 

¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

12:21
De meneer van de cv ketel is er weer. Hij klost door het huis, sleutelt en begroeselt alles wat hij aanraakt. Zijn handen zijn zwart. Gelukkig heb ik weer water. En gelukkig zijn het de laatste loodjes. Hij klost tig keer door alle kamers, draait hier en daar aan de buizen die verlegd zijn, controleert op lekken en dan ineens is hij klaar. 2 uur, is het toch nog sneller gegaan dan ik dacht. Ik ben alleen nog niet boven geweest om de schade te bekijken.

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Inmiddels is het bedtijd,
morgen op tijd weer op, de longarts staat op de afsprakenkaart.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

woensdag 25 november 2015

Niet wat ik wou horen.....


~dit was gisteren~
Gisteren (maandag)

Ik zat vanmiddag in mijn stoel en beseft me ineens dat het over een kleine maand al kerst is. Kerst, terwijl in mijn hoofd de zomervakantie nog niet eens echt af is gelopen. Ik mis een heel stuk lijkt wel. Het is voorbijgegaan terwijl ik niet meedeed. Zoiets.
Morgen mag ik naar de cardioloog. Daar wordt een hartscan gemaakt en mag ik fietsen. De uitslagen worden meteen met mij doorgenomen. Ik was al zenuwachtig, maar nu ben ik het helemaal. Tuurlijk wil ik weten wat er met mij aan de hand is. Elk antwoord is beter dan niets weten en je zo naar voelen. Maar ja.....welk antwoord gaat het worden hè.......
Ik zucht nog maar eens diep, ik wiebel mijn tenen nog maar eens heen en weer, en loop nog een rondje door de kamer. On-rust in mij, om mij heen, in de kinders. Zoon wou al mee, want ik moest niet alleen hoor! Maar hij moet dan 2 uur in de wachtkamer zitten. Dat lijkt me geen goed plan. Hij mag hier het fort verdedigen en voor het eten zorgen.

Vandaag(dinsdag)

Ik ben al een tijdje thuis. Na de drie uur in het ziekenhuis voel ik me leeg en besef ik nog amper wat er tegen me gezegd is en wat ik hier nou mee moet.
"Over drie maanden terugkomen," zei de hartendokter tegen mij.
En ik vroeg hem, "Heeft u ook advies voor die tussentijd?"
Hij keek me wat warrig aan. Zei toen dat eigenlijk de longarts  het over ging nemen en dan pas over drie maanden kon hij er weer wat van zeggen. Ik keek hem indringend aan. Aan zulke antwoorden heb ik niks, nog drie maanden met dikke benen en opgezwollen buik, nog drie maanden zo doorlopen is gewoon geen optie.
"We kunnen in de tussentijd plaspillen voorschrijven, maar dan wel in een lage dosis. De longarts zal dit wel stoppen hoor, die zal ws wel bloedverdunners voorschrijven, maar dan doen we wat?" Hij keek me vragend aan.
Ik zat nog te denken zijn opmerking even daarvoor , " Uw rechter hartkamer pompt niet goed. En dat heeft te maken met uw longen. Heeft u ooit longembolie gehad?"
Ik schudde mijn hoofd.
"U rookt niet? U drinkt niet? U gebruikt geen drugs?????" Hij keek weer vragend.
"Nee," zei ik drie keer.
Hij fronste zijn wenkbrauwen, "Nooit gedaan ook?" vroeg hij nog een keer ten overvloede. Ik had deze vraag al een paar keer beantwoord. Hij geloofde me vast niet. Daar heb ik wel vaker last van. Dames van mijn leeftijd schijnen flink aan de boemel te zijn, en ooit wel gerookt te hebben en ook aan de drugs te zijn. Kan het me niet voorstellen maar goed....
"U bent nog zo jong, en dan zulke klachten," zei hij meer tegen zichzelf dan tegen mij," dat zie je niet zo vaak bij jonge mensen."
Nu vind ik het heel lief van hem om mij heel jong te noemen hoor, maar de boodschap erachter vond ik niet zo fijn. Ik vertelde hem van de stress van de afgelopen jaren, de dood van mijn ouders, de problemen met Zoon en het gezeik van de zomer met de lpa. Hij reageerde begripvol. Tikte in het dossier; overmatige stress door privéproblemen (ze hoeven niet alles te weten hoor mevrouw)
Ik wist het verder ook niet meer, zei toen dat mijn moeder hartfalen had en geboren was met een hartafwijking. Hij knikte hevig. Keek me weer aan en vroeg nogmaals; "en u heeft echt nooit gerook?"
"Nee, maar mijn moeder wel," diepe zucht.
"Ik stuur u door naar de longarts, ik wil dat hij gaat kijken of u ooit een longembolie heeft gehad." Hij pakte een verwijsbrief en begon te schrijven.
"Kan dat dan?" vroeg ik hem.
"Ja hoor dat kan," zei hij.
"Ook als je nooit iets gevoeld hebt?"
Ja dat kon dus ook nog. Hij schreef verder en legde uit wat de longarts dan zou gaan doen. Het gaat volledig aan me voorbij. Ze gaan iets met me doen, maar wat dat iets is weet ik niet, alleen dat de uitslag moet bevestigen, of uitsluiten, dat ik ooit long embolie gehad heb.
Ondertussen doen mijn benen zeer van het lange zitten in de wachtkamer.
"Dit was niet de uitslag die ik had willen krijgen..." zeg ik tegen hem.
Hij knikt ernstig, "Dat snap ik, maar we zijn nog aan het onderzoeken, het is een stappenplan. En de volgende stap is de long arts."
De longarts, die ik mijn hele leven nooit meer wou zien. Bij het naar buiten lopen ben ik verdwaasd. "Laat het iets simpels zijn, laat het alsjeblieft iets simpels zijn."
Morgen de internist die me gaat vertellen wat hij in de buik gevonden heeft.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

zaterdag 21 november 2015

Zwijmelen op Zaterdag en driedubbel knuffelen



Van de week, onderweg naar het ziekenhuis, besloot ik om de dag positief tegemoet te treden. Bij de bushalte zette ik mijn glimlach aan. Iedereen, die het aandurfde om me aan te kijken, kregen een Grote Glimlach en een Goedemorgen. De reacties zijn altijd heel verschillend. Sommige mensen lichten helemaal op, en schenken mij een even grote glimlach. Heerlijk vind ik dat. Anderen schrikken zich wild en weten even niet hoe te reageren. Dan bemoedig ik ze maar met een nog grotere glimlach. Soms komen ze wel los. Soms ook niet, dan krijg ik boze blik of stoïcijns wegkijken. Dinsdag had ik dus mazzel en kreeg ik veel vrolijke reacties.
Ik had ze wel nodig, die ontmoetingen met al die mensen. De onderzoeken waren niet bepaald fijn te noemen en ik ben ook nog niet klaar. Aankomende dinsdag moet ik nog naar de cardioloog. Dan krijg ik een hartscan en moet ik fietsen. Reden te meer om nog meer glimlachen te schenken en vrolijkheid te oogsten.

Het is net of alles tot stilstand is gekomen. Of ik even niet verder kan met plannen, want ik moet eerst hier doorheen. Dus ik ben nog niet bezig met Sinterklaas, en al helemaal niet met kerst. Ik zweef in niemandsland. Gevuld met onrust en toch ook weer niet, met overal ineens van alles mis voelen in mijn lijf en met de vermoeidheid van de onderzoeken. De afgelopen dagen heb ik nauwelijks iets gedaan, veel slapen vooral.

Goed, de muziek,
een allegaartje. De eerste kwam ineens voorbij en is zo lekker vrolijk, Pubertijd, klas 2 geloof ik dat ik toen zat. H2a, de leukste klas, die ik ooit meemaakte daar op school. Dat was het jaar dat ik me thuis voelde, gezien voelde, dat het goed ging.
De andere is van de nieuwe K3, jawel, die zingt dochter steeds. Is ook een vrolijk liedje, gezellig, dansbaar, blij en optimistisch.
Nou en dat kan ik nu heel erg goed gebruiken!
Daarom dus, enjoy en dans het weekend in! :D

(¯`v´¯)
.`•.¸.•´
¸.•´.•´¨) ¸.•¨)
(¸.•´(¸.•´ (¸.•¨¯`* Fijn Weekend



zaterdag 14 november 2015

Zwijmelen op Zaterdag

Een zwijmel liedje,
eentje die eer doet aan zijn naam dan hè. Nou die kon ik niet vinden. Geen zin om naar te zoeken ook. De wind giert om het huis, het is koud, ik ben bekaf en bovendien heb ik de hele week al een lied in mijn hoofd wat er aar niet uit wil. Deep Purple notabene. Child in Time. Hoe vaak ik dat al niet hoorde thuis op de radio. En eigenlijk vond ik er niets aan. dat geschreeuw. Maar ja, wat je dan niks vindt blijft wel hangen niet waar. 't Was ook een mega hit. En meezingen was zo gepiept met dit lied helemaal als je boos was en je emoties eruit wou gillen ;)
..oehoehoehoe...aaaaaaaaaaahhhaaaaaa aaaaaahhhaaaaaa aahhhaahahhOOOOooooowwww,
appeltje eitje voor een kleutertje :)
Dus deze werd het, en dan hoor je de eerste regel....sweet child of mine. Moet ik ineens denken aan Axl Rose van Guns and Roses, met zijn Sweet child o mine. Nou die doe ik er gewoon ook bij.
Deze band was zo mogelijk nog erger. Vriendin en ik  zaten ons altijd dood te ergeren aan dat viezige mannetje, die zo schreeuwde. Dit nummer was één van de weinige mooie nummers, de rest is doorspekt met waanzin, waarschijnlijk van het vele drugsmisbruik. Maar ik moet erbij zeggen dat we dus wel gedanst hebben op dit nummer...zo fout eigenlijk. Deed ons image geen eer aan haha.
Tjah
Nou vooruit, ik doe er nog 1 van hun. Ze maakte deze na de dood van Freddy Mercury. Het werd een nummer met een heel verhaal. Tussen al hun bagger hebben ze best nog wel hele mooie ballads gemaakt.  Maar de man...nah,

(¯`v´¯)
.`•.¸.•´
¸.•´.•´¨) ¸.•¨)
(¸.•´(¸.•´ (¸.•¨¯`* Fijn Weekend


zaterdag 7 november 2015

Zwijmelen op Zaterdag

Ik had gisteren een heel relaas geschreven over mijn ontmoeting met de internist in het ziekenhuis. Maar dat verhaal is op mysterieuze wijze kwijt geraakt. Wat ik deed deed ik, het was ineens weg en ik kon het ook niet meer tevoorschijn toveren.
U leest het goed allemaal, ik was in het ziekenhuis. Na vorige week en weliswaar uitsluitingen hadden de huisarts en ik beide zoiets van, hoe nu verder? Ze kon er geen wijs uit worden en ik ook niet. Daarom had ze contact gezocht met de internist in het ziekenhuis en die vond het een goed idee om mij ook te onderzoeken en te kijken of hij er wel wijzer uit kon worden. Dus moest ik dinsdag middag op een hol en draf bloedprikken en de volgende dag naar het ziekenhuis voor onderzoek.
Het duurde allemaal uren, eerst de co-assistent en toen overleg en daarna de internist.
ZUCHT
Ik weet niet wat het is met de mensen die ik tegenwoordig tegen kom. Nu weer een internist die behoorlijk bot reageerde op mijn vragen.  En dat alles, omdat ik vroeg of het tekort aan vitamine D ermee te maken had dat ik al deze klachten had. Hij boog naar voren over het bureau heen en zei," Woon jij in Ethiopië ofzo? Eet jij niet gezond? "
Ik vroeg me af of ik nou gek geworden was, maar de co-assistent had a net zo'n verbaasde blik in zijn ogen.
"Het is weer minder geworden," zei ik tegen hem.
" Dat moet gewoon gesuplementeerd worden. Je moet niet alles geloven wat er op google staat. Ze roepen heel hard maar er is niets wetenschappelijk bewezen," walste hij over me heen. Hij keek me intimiderend aan. Dat voelde echt niet fijn. Ik wist niet hoe ik moest reageren,toch wel een beetje geïntimideerd.
"En anemie? "Hij begon schamper te grijnzen. "Je hb is goed, dus nee dat heb je niet."
"Dat zegt niets," ik schoof hem de resultaten van het bloedprikken over de jaren onder zijn neus," in 2011 had ik ook een goede hb maar te weinig ijzer en ijzersaturatie."
Hij was even van slag.
"Dat kan niet, als je hb goed is is je ijzer ook goed. Bovendien prikken we niet op ijzer maar op ferritine," hij keek me zelfvoldaan aan terwijl ik nog aan het bedenken was wat hier nou gebeurde. Ferritine is ijzer, zou hij denken dat ik dit niet wist?
"Dat was, omdat ik toen te laag B12 had," zei ik nog, om het hem duidelijker te maken.
"Je had helemaal geen te kort," zei hij.
"Ik had wel tekort, de ondergrens is 150," geïrriteerd keek ik hem aan. Zelfs de huisarts gaf het toen aan dat er een tekort was. Wat was dit toch, dat die man zo raar deed tegen mij?
"Waar haal je je info vandaan?" hij werd hoe langer hoe nijdiger.
"Die zoek ik op bij labwaardes, en 150 is de ondergrens geven ze aan," verdorie nu zat ik nog uit te leggen en me te verontschuldigen ook.
"Nou hier is de ondergrens 100 en daar zat jij ruim boven. Ieder lab hanteert zijn eigen waardes," ik hield mijn mond. Deze strijd wou ik helemaal niet. Ik wou gewoon uitleg van dat waar ik vragen over had.
Ondertussen onderzocht hij mijn lijf en concludeerde dat mijn hart waarschijnlijk niet echt goed pompte en hij wou de lever onderzocht hebben. Dat vanwege mijn oedeem in de benen. Dus mag ik de 17e voor foto's en echo, ergens tussendoor naar de cardioloog en de 25ste weer naar de internist. En ondertussen ploffen mijn benen zo'n beetje uit elkaar. Ze zijn erg gevoelig......moet ik straks ook nog aan de steunkousen :(

Het liedje is al oud (1982)
gezongen door Mick Karn. Dat was ooit de bassist van Japan en de eerste die solo ging. Dit was nadat zijn vriendin Yuka Fujii, een fotografe, introk bij David Sylvian, de zanger van Japan. Het is veelal instrumentaal, en erg geïnspireerd door Japan. Dat kun je horen bij het tweede nummer wat ik geplaats heb :)
Enjoy!!!!


(¯`v´¯)
.`•.¸.•´
¸.•´.•´¨) ¸.•¨)
(¸.•´(¸.•´ (¸.•¨¯`* Fijn Weekend



zondag 1 november 2015

Zondagse onrust

Agnes Claase Blaset-Timorpark
Al een paar keer van de week werd er op het raam getikt, maar elke keer als ik dan buiten kwam was er niemand. Tot vanavond. De buurvrouw van een paar huizen verder op. Nu liggen we elkaar al niet zo heel erg. Ze maakte Zoon ooit al eens uit voor debiel, mij voor aso en heeft me jaren lang met de nek aangekeken.
"Kun je dat licht ook uitdoen, daar heeft de hond heel erg last van,"beet ze me toe, "is dat nou normaal?"
Overvallen door haar manier van communiceren, antwoordde ik dat ik gewoon licht aan heb. Ik snapte haar agitatie niet.
"Dit is toch niet normaal zo'n fel licht. Wat als iedereen dat nou doet?" ze keek me heel erg kwaad aan. Ik begreep niet echt waar dit nou over ging. Haar dochter stond bij de auto, al net zo geïrriteerd.
"Ik wil dat je dat licht uit doet, die hond kan er niet tegen," zei ze nog harder.
"En als ik u nu zeg dat ik die lamp* met een reden aan heb?" vroeg ik haar.
"Je bent gestoord,"schreeuwde ze me toe.
"Waarom bent u nou zo boos?" vroeg ik haar.
"Ik ben niet boos,"beet ze me toe.
"Nou U komt hier aan de deur en doet gelijk heel erg boos tegen mij."
"Ik wil gewoon dat u het licht uitdoet,"zei ze duidelijk boos," wat zou u er van vinden als iedereen zo'n licht aan zet in het hofje?"
Daar wist ik niet op te antwoorden, het kon me ook niet schelen welk licht een ander aan zet. Ze liet de hond naar voren komen, die gromde wat. Ik keek het beest aan en keek haar weer aan. Altijd bang voor honden geweest maar dit keer niet.
"Daar gaat het nu niet om,"zei ik tegen haar,"wanneer mag ik mijn licht dan wel aan hebben zonder dat de hond er last van heeft?" vroeg ik haar.
"Niet," schreeuwde ze nu helemaal," die hond raakt helemaal overstuur. Hij is nog uren overstuur als ze thuis komt. Waarom heeft u zo'n licht?"
"Omdat ik hem nodig heb, doktersvoorschrift."
"U bent gestoord, dat bestaat niet, u bent gek," was alles wat er uit kwam. Zoon kwam nu ook naar de deur.
"Ja hoor, nou ik ben ook halve dokter(ed:verpleegster dus) en ik heb nog nooit gehoord van een lamp op doktersvoorschrift, wat een onzin." lachte de dochter schamper.
"En toch is het zo," zei ik bedaard. Ik vroeg me echt af waar dit gesprek heen ging.
"Wat moet zij dan, ergens anders parkeren vanwege die lamp?" beet de buurvrouw mij toe.
"Ja bijvoorbeeld,"zei ik.
"Dit is openbare weg, ze mag hier parkeren,"dacht ze slim te zijn.
"Dit is mijn huis, en ik mag licht aan doen, "zei ik. Ze begon weer over de hele buurt die een felle lamp aan zou doen en sleepte er nog wat dingen bij die ik niet volgen kon.
"Ik begrijp niet meer waar het over gaat. Ik vraag u wanneer ik de lamp dan aan kan zetten en nu heeft het ergens anders over,"besloot ik.
"Kom mam, ze snapt er toch niks van, lekker egoïstisch," de dochter stapte in haar auto. De buurvrouw schold me nog een keer uit en ik deed de deur dicht.
Zoon was vreselijk boos, die kon haar wel van alles aan doen. En ik? Ik baal ervan dat ik niet wat gevatter was. Zoveel onbeschoftheid verdient geen medewerking. Excuses zijn wel op hun plaats nu.

O en had ik nog vermeld dat in al dat kabaal, de hond rustig en zonder een krimp te geven in de auto ging liggen? Ik heb de hem niet meer gehoord.
En al die tijd stond mijn licht gewoon nog aan.
.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.



* UVA/UVB lamp ivm de vitamine D tekort.

zaterdag 31 oktober 2015

Zwijmelen op Zaterdag

Donkere Duinen


 Vanmiddag ging de telefoon. Ik heb zo'n lief beltoontje, eentje waarvan ik haast niet schrikken kan. Maar ik schrik nog steeds van de foon.
"Ja hallo, met Biem," hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Biem? Ik ken helemaal geen Biem, dacht ik nog. Op mijn zwijgen zei ze erachteraan," praktijk Molenstraat."
"O , hallo," groette ik haar. Dat was dus de dokter.
"Ja ik dacht, ik bel maar even, want ik moet wel het een en ander uitleggen, en dat wil niet zo goed via een e-consult." legde ze uit.
"Het zit zo, maandag was de uitslag nogal verontrustend. Je had veel te veel eiwitten in je bloed en urine. Dus heb ik de uroloog gebeld. Die adviseerde me de aanvullende onderzoeken en waar ik op moest letten. Ik schrok me rot, maar het valt in ieder geval mee," ratelde ze in mijn oor. Ik wist gelijk waar ze het over had, ik had namelijk ook een klein onderzoekje gedaan.
"Echt, dus niet ernstig? " vroeg ik haar ter bevestiging.
"Dat wat ik dacht dat je zou kunnen hebben, heb je in ieder geval dus niet," stelde ze me gerust." de 24 uurs urine was schoon, helemaal geen overdreven eiwit aanwezigheid."
Ik slaakte een zucht van verlichting. Niet die enge ziekte waar je aan dood kan gaan. Maar wat dan wel?
" Ik heb het met de uroloog erover gehad, en die vermoedde een blaasontsteking. Heb je pijn bij het plassen?" vroeg ze.
"Nou nee, nergens last van," antwoordde ik.
"Raar," kwam eruit," toch maar maandag weer een potje inleveren bij ons."
Ik dacht aan de hoestbuien in de wc, misschien kwam de uitslag wel daardoor. Dat ik toch per ongeluk mijn urine besmet heb....kan toch? Voor ik dat ik erover kon beginnen praatte dokter alweer.
"Wat wel heel vreemd was, is dat je extreem lage natriumgehalte in je bloed hebt. Eet jij wel genoeg zout?" vroeg ze me streng.
"Nee, dat mocht toch niet. Ik voeg nauwelijks zout toe. Dat had je gezegd," zei ik een beetje verontwaardigd.
"Hoe deed je dat voorheen dan, at je daarvoor wel genoeg zout?"
"Ja, nou ja, niet veel, maar ik deed bij mijn water altijd een korreltje keltisch zeezout. Ik eet alles vers, kan het daar door komen?" vroeg ik haar.
"Nee, ik eet ook alles vers, zonder pakjes. Nou vergeet mijn advies maar hoor. Ik zat er helemaal naast," lachte ze.
Ze gaf me nog wat aanwijzingen voor maandag, drukte me nogmaals op het hart dat het gelukkig niet datgene was wat zij en de uroloog eerst in alle schrik dachten. Het viel mee. Maandag kijken wel weer verder. Nu maar hopen dat de oedeem verdwijnt doordat er weer zout in mijn bloed komt. Mijn benen en enkels doen erg zeer.
Hyponatriëmie dus, ik heb het meteen maar even opgezocht.
Wel raar dat ik vanavond weer zout in mijn eten had, 't was ineens zo zout ;)

.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ Fijn Weekend*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.

vrijdag 30 oktober 2015

Over bokalen voor het lab en zo...

herfst in ons bos- Agnes Claase Blaset

Toen ik twee dagen terug bij de prikzuster zat rook het naar bloemetjes.
"Lekker ruikt het hier," zei ik tegen haar.
Waarop zij antwoorden; "O dankjewel."
Ik stroopte mijn mouw op voor de onvermijdelijke aderlating.
"Nu even een prikje," zei ze waarschuwend.
Dat rottige prikje deed venijnig pijn dit keer. En al die tijd hing dat geurtje in mijn neus.
Op weg naar huis begon ik te hoesten, en voor de dag voorbij was zat ik zowat kotsend op de wc door de kriebels. Mijn keel was er rauw van.
Gisteren mocht ik de bokaal gaan vullen. Met al dat gehoest was dat nog geen sinecure. Zie je voor je? Een Bibje, die niet mag gaan zitten en de longen uit haar lijf hoest. In een wc-tje waar je met je knieën tegen de muur omhoog zit. Dat is natuurlijk niet bepaald steriel.
"Moet ik je helpen?" bood Zoon aan.
"Eh, nou  ja, ga jij op de gang staan en dan mag jij het potje overnemen," zei ik,"maar ik doe de deur wel dicht hoor."
"Oké," zei hij en hij ging op de gang staan terwijl ik mijn ding deed en mijn hoest probeerde in te houden.
"Gaat het mam?" vroeg hij nog
"mhm," zei ik binnensmonds, bang om in hoesten uit te barsten.
 Dan zal je zien dat het niet wil lukken ook zo half staande, hoe doen die mannen dat toch?
"Ja ik ben klaar," brulde ik even later. Woesh de deur open, potje aan Zoon. Die ging rennend naar de bokaal en ik eindelijk zittend op de wc om te hoesten.  Pffffff als dat zo de hele dag moest. ( ja dus )

Ik heb het vanmorgen naar het lab gebracht. Nu maar hopen dat het goed is en dat ik niet nog een keer moet. En wat een bevrijding dat ik nu weer gewoon mag zitten op de wc. Morgen een e-consult aanvragen voor de uitslag en dan weten we meer.
Zoon is er niet gerust op, hij zat zich vanmiddag enorme zorgen te maken over wat hij nou moest als ik er niet meer was. Dikke tranen rolden over zijn wangen. Dat hij dan bij zijn vader moest gaan wonen en dat hij zich niet gesteund voelt door hem en dat hij dan mij zo ging missen. Met mijn armen om mijn grote Zoon heen heb ik hem verzekerd dat ik niet bepaald van plan ben om dood te gaan. Terwijl ik meteen dacht aan de woorden van mijn moeder toen we haar naar de eerste hulp brachten.
"Oma je gaat toch niet dood hè?" vroeg Dochter kleintjes op de achterbank.
"Nee, dat ben ik niet van plan," had ze haar verzekerd. En met het afzetten van de kleine meid bij haar vriendinnetje hadden ze elkaar nog flink  geknuffeld en beloofd dat we vanavond welterusten zouden komen zeggen in het ziekenhuis.
"Als jij dood gaat wil ik wel alles van jou hebben hoor, alles, "snifte Zoon. Ik knikte.
"Mijn schilderijen en schrijfsels en de foto's en zo?" noemde ik op.
"Ja en je sieraden en boeken en mooie spulletjes, alles. Ik wil dat, want dan ben je dichtbij, "hij keek er dramatisch bij.
"Ik ben altijd dichtbij, ook zonder spullen," zei ik, "en voorlopig blijf je me gewoon zien hoor,"grapte ik.
Hij kon er niet erg om lachen.
"Ik wil nog minstens 50 jaar mee hoor Zoon," zei ik, "ik heb nog zat te doen."
Morgen meer duidelijkheid.......
.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.

dinsdag 27 oktober 2015

Tweede dag op een rij

Agnes Claase Blaset- Timorpark, tegenover ons ziekenhuis. Hier liep ik gisteren....
Gisteren had ik ineens zo'n gevoel van deja-vu toen de telefoon 's middags ging en ik de dokters-assistente aan de lijn had. Of ik vanaf 12 uur die nacht nuchter wou blijven en dan een potje urine wou inleveren en nogmaals bloed prikken.
Ik schrok, werd nerveus en vroeg haar waarom.
"Nou er zijn eiwitten in je urine aangetroffen en nu moet er meer onderzoek gedaan worden," zei ze luchtig.
Ik had dat gevoel van luchtig helemaal niet, hoezo meer onderzoek? En terwijl zij door babbelde dacht ik aan mijn moeder, die in de ochtend bloed moest prikken en in de middag in allerijl opgenomen werd. 
"Snap je het nu een beetje?" hoorde ik aan de andere kant van de lijn.
"Eh, ja, eh nee...kunt u het me nog een keer uitleggen?" vroeg ik haar een beetje in de war.
"Dan moet je eerst even hier langs komen, wij zijn om 8 uur open, dan krijg je de papieren en dan ga je naar het lab om te prikken."
"Mag ik niets drinken ook?" vroeg ik nog.
"Nee helemaal nuchter," lachte ze aan de andere kant," dat red je wel hoor."
Ik was daar niet zo zeker van, ik ben altijd een enorme slemper geweest. Maar goed, wat moet dat moet.
"Ik kan de papieren eigenlijk ook best faxen," zei ze ineens," zou je dat liever hebben?"
"Nou graag, ik heb geen auto, dus nuchter door de stad...."
"Jaa dat bedoel ik,"ging ze dwars door me heen," is niet goed voor de bloedwaardes ook. Doen we dat gewoon. Ga ik nu doen...Wacht even hoor.....Ja, is gelukt. Als ze het nou niet kunnen vinden, moeten ze maar even bellen."
"Fijn,"zei ik hartgrondig. En zo hingen we op.
Voor het naar bed gaan sprak ik kordaat met mezelf af dat ik om 12 uur nog even wakker zou zijn om wat te drinken en een hapje te doen. Mooi dat ik pas om half 4 wakker werd en dus mijn kans om nog wat te eten en drinken gemist had. grrrr
In het ziekenhuis ging het ook mis, de papieren waren niet door gefaxt en mijn zorgvuldig gesteriliseerde potje met urine werd afgekeurd. Ik was hongerig en ik had dorst en ik baalde aan de bali.
"Mevrouw normaal doen we dit ook niet, u moet gewoon de papieren mee nemen." zei de zuster streng. Ik keek haar eens aan, bozig, beetje wanhopig.
"Dit hadden we afgesproken, omdat ik anders nuchter de hele stad door moet crossen en dan weer terug, ik heb geen auto," zei ik zielig," U kunt haar ook even bellen, had ze gezegd. Voor als het niet aangekomen was."
De zuster slaakte een diepe zucht en pakte de telefoon. Belde wel 4 keer, natuurlijk in gesprek, kan ook niet anders zo net na 8.
"Nou dit lukt niet, dat moet u even zelf doen,"
"Oké," ze gaf me een papiertje met het nummer van de huisarts en de fax van het lab.
"Als u dan ook gelijk het potje vult,"
Ik droop af naar de hal. Het duurde wel even voor ik de dokters-assistente aan de lijn had. Die maakte het allemaal gelijk in orde. Ben nog even snel naar de wc gerend, en heb daar het laatste beetje plas eruit geperst.

Afijn,
toen alles in het lab klaar was ben ik naar huis gegaan. Even geen wandeling door het park. Ik had honger en een zere keel van de dorst. Blij dat ik weer thuis ben. Nu hoef ik morgen alleen nog alle plasjes op te vangen. Daarna zijn er hopelijk antwoorden, al heb ik geen idee welke. Eiwit in de urine kan zoveel betekenen.
.ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ *¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.

maandag 26 oktober 2015

Maandag opgelucht dag


Opgelucht ben ik.
Ondanks dat ik weer bij het lab gezeten en weer 5 buisjes bloed afgestaan heb.
Ondanks dat mijn benen twee keer zo dik zijn als normaal.
Ondanks dat,
Want mijn bloeddruk is heel erg gedaald. Gewoon, zonder pillen, met wat dieet aanvullingen, en oefeningen van de haptonoom. Van 150-80 naar 120-60.
Toen ik haar vertelde wanneer de benen ineens wel heel erg dik werden keek ze me aan en zag ik dat er een lichtje ging branden.
"Ben jij ooit al eens gescreend op coeliakie?" vroeg ze plompverloren.
Ik;" Nee, ik kon niet getest worden op voedingsmiddelen, zei de allergoloog begin jaren 90."
"Maar wel op coeliakie, dat kon toen wel al," zei ze tegen me."Ik stel voor dat we je daar nu op gaan testen, dan moet je ook even je plas inleveren."
Ze dook in het kastje met spulletjes en haalde een potje tevoorschijn.
"Wat heeft coeliakie dan met dikke benen te maken?" vroeg ik haar, beetje in de war van deze wending. Had ik heel in het begin niet zelf daaraan gedacht en het weggewoven vanwege de dikke benen?
"Nou," zei ze kordaat," met coeliakie krijg je teveel eiwit in je bloed en dan gaan je aderen lekken. At jij al wel glutenvrij?"
"Ja zo ongeveer, eerst geen tarwe meer, en zo steeds minder," en tegelijkertijd dacht ik aan alles wat ik gegeten heb de afgelopen weken. Het begon bij het brood, ik had zo'n zin in brood dus had ik gezondigd. Maar daarna ging ik over op de rijstwafels met glutensporen  en in de boekweitmeel van de cake zitten ook sporen. Na het brood zal dat teveel geweest zijn? Vandaar dat ze nog steeds dik zijn?
Gekke was dat ik zelf ook al bedacht had om ochtendurine mee te nemen. Ik stopte het potje in mijn tas. Of ik aan het einde van de week een e-consult wou afspreken. Dan konden we de uitslag bespreken. Iets wat ik de vorige keer ook had moeten doen....wist ik veel. Als niemand iets zegt weet ik niet wat er allemaal veranderd is. Ze heeft het me maar even uitgelegd hoe dat werkte, en nee ik snap het eigenlijk nog steeds niet. Moet het eerst maar eens doen voor ik begrijp waar ik mee bezig ben.
Ik was zo opgelucht dat ik wel twee pogingen heb gedaan om klein een stukje te wandelen. Eerst naar het ziekenhuis, en later in het park. Het gaat allemaal goed komen, ik weet het zeker!  :)
 ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ღ *¨*•.¸¸.. ღ Fijne maandag allemaal*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.. ღ*¨*•.¸¸.

zaterdag 24 oktober 2015

Zwijmelen op Zaterdag

Van de week kwam dit liedje op zijn Italiaans voorbij bij een programma op de Belg.
Bij de eerste tonen vloog mijn gedachten terug in de tijd.
Ik zag de zonnige slaapkamer weer voor me, met het tweepersoonsbed waar ik samen in sliep met mijn moeder. En het bed bij het raam waar Opoe sliep. Mooie ouderwetse vitrage met kant hing ervoor en buiten hingen bakken met rode geraniums. De geur kan ik me niet meer voor de geest halen, wel het smetteloze wit van de lakens. En het mintgroene hoofdbord van het jaren 50 bed.
Als je de kamer uitliep kwam je op de overloop. Ernaast was de badkamer, super de luxe en heel erg wit. We waren de koning te rijk. In bad was het summum van luxe. Ik heel wat baden genomen daar. De mannenafdeling was daarnaast. Mijn broertjes en mijn vader en zijn broer.
Beneden was een grote ruimte, beetje ouderwets en heel erg bruin. Op de ophoging was de huiskamer en de rest was de keuken, met een grote tafel en een hele grote ouderwetse keukenkast.  Er was tv, voornamelijk Duitse zenders
Als je voor uit het raam keek zag je over de velden heen het station. Elke dag kwamen daar rode treinen voorbij rijden. Van die ouderwetse. De velden waren begroeid met mais. Toen we kwamen stond het nog laag, maar in die twee weken zagen we het groeien.

Het was onze eerste en meteen onze laatste vakantie.
Heel limburg werd doorkruisd. We gingen naar familie, die daar woonden. Naar Vaals, naar het drielandenpunt, we wandelden langs de Geul, gingen naar Valkenburg, bezochten de grotten en het sprookjesbos. Eindeloos veel, en zelfs Opoe, toen toch bijna 70 ging naar veel dingen gewoon mee. Jah...dat was echt een mooie vakantie.  Als er een tijdmachien was wou ik daar nog wel even een keertje zijn.
.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.
Kwam ik lieve lieve Zus tegen donderdag op weg naar de haptonoom. Haar mooie dochter liep naast haar en riep mij. En ik herkende haar eerst toch niet. Ze gaan zo snel die kinders van ons, haar jongste is ook alweer heel erg snel volwassen aan het worden. Zucht...ik zie haar nog rennen over het veldje, onderweg alles wat in de weg zat uit en af gooiend.( staartjes schoenen sokken :) Dochter was toen nog niet eens geboren.
Ik kan me nog herinneren dat ik op het bankje zat en Zoon op zijn buik in een modderplasje speelde. Ze was zo verbaasd, want dan werd hij toch viehies? Ik lachte toen naar haar en zei, "maar wij hebben een bad. Daar gaat hij straks lekker in."
"Ooo, wij hebben geen bad."
En zo kwam het uiteindelijk, dat een tijdje later, toen dochter inmiddels gearriveerd was, de kinders samen in bad gingen. Zoon. Dochter en de twee meiden van Zus. En nu is ook zij al zo volwassen aan het worden. Tijd vliegt hè Zus.
Blij dat ik je weer zag xxx

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.

zaterdag 17 oktober 2015

Zwijmelen op Zaterdag

sprookjes van een paar jaar terug
Maandag
Ze had zich verslapen vanmorgen. Ik was er al bang voor en had dus al gezegd dat ze haar wekker goed moest zetten. Weer mislukt. Ik was narrig, want nu moest ik eruit om haar te roepen. En opstaan is niet mijn ding meer sinds het voorjaar.
Raar toch, want de vroege vroege morgen is het zo fijn stil, zo sereen, zo puur nog allemaal. Er is nog stilte. Tijd voor het tijdloze....
Van het weekend kwam ik helemaal tot rust. Totdat de kinders binnen kwamen. Ze hadden een spannende reis achter de rug, met busreis naar Amsterdam en vanaf Amsterdam helemaal omreizen via Hoorn/Heerhugowaard naar Den Helder. Zoon was er hyper van, wou ook gelijk niet meer uit de huiskamer, praatte mijn oren van mijn hoofd en plofte toen met laptop achter de tafel.
De rust die ik voelde was meteen pleitte, en kwam ook niet meer terug. Ook niet toen Zoon en dochter vroeg naar bed gingen en ik nog even een tijdje alleen zat. En ook niet na een nacht slapen dus. Vandaag was Zoon nog steeds hyper en boos. En dat heb ik geweten. Geen land mee te bezeilen vandaag. Ik inmiddels ook weer helemaal in mijn oude onrust en hij een meltdown. Zo zat hij op de bank te sippen. Of een douche hem zou helpen tot rust te komen vroeg hij ons.

Woensdag
Ze had vreselijke hoofdpijn, de tranen in haar ogen. En wat zeg je dan tegen je dochter? Niet dat ze naar school moest natuurlijk. Ze is weer gaan liggen, en ligt nu om half 4 nog steeds. De hoofdpijn is gelukkig al wat gezakt en ik hoop heel erg dat ze morgen dan ook weer naar school kan. Arme kind, het valt ook niet mee om migraine gevoelig te zijn.

Zat net weer te kijken op de site van de woningbouwvereniging. Staat daar toch het huis waar mijn oma en opa in woonden te huur. Wat heb ik daar toch veel dagen doorgebracht, te logeren en als we op visite waren. Ze woonden vlakbij. Het huis is in die jaren dat zij er niet meer woonden gerenoveerd en dus ziet het er heel anders uit. De woonkamer is naar achter door getrokken, de keuken staat nu op de plak waar zij hun eetkamertafel hadden staan. Ik wil wedden dat de ijzeren raamkozijnen inmiddels ook wel vervangen zijn, net als de ijzeren kastdeuren in huis. Ik zie ons nog zo gaan, via de inpandige schuur, door de keuken, en dan zo via de gang naar de huiskamer. De voordeur werd toen amper gebruikt. Dat kun  je je nu toch niet meer voorstellen.

Donderdag
Of we ouderwets konden eten. Zoals oma altijd kookte, met aardappelen en groenten en jus en een gehaktbal. Zo'n echte lekkere oma gehaktbal. Nu was het altijd mijn vader die het vlees deed maar ik snapte helemaal waar het over ging. Dus ging ik op naar de winkel. Aardappeltjes, bloemkool en gehakt halen. O en of ik ook ouderwets lekkere vla wou halen, want dat aten ze bij opa en oma ook altijd.
Ik ben nog een beetje beduusd van. Na alle borito's bonenschotels, noedels, macaronies, rijstprutjes en wraps en dergelijken, nu eens een degelijke Hollandse hap. En dat allemaal , omdat we al een paar dagen herinneringen aan het ophalen waren.
Ik moet zeggen, ik heb ze al heel lang niet meer zo lekker zien eten.

Vrijdag
Oldschoolcooking dus.
Van af nu moet ik een flinke lange tijd oldschool koken. De Hollandse pot dus! Piepers, groenten, stukje vlees en jus. Nou dat kan hoor. Dat is een stuk makkelijker dan al die fancy buitenlandse gerechten.

Gisteren was ik weer bij de haptonoom. Ik kan er niet veel over vertellen, ik mocht op een gegeven moment niet meer praten over wat ik voelde. Ik moest alleen maar voelen. En veel voelde ik, heel veel. Vooral veel spanning in mijn lijf met daarachter een mengkroes vol emoties. Ik had haar vertelt over die schilder-cursus van van de zomer. Over hoe ik de chakra's moest schilderen en helemaal los ging op rood gecombineerd met oranje en geel. Dat is dus mijn opdracht, ik moet rood schilderen, en vooral heel veel voelen daarbij.
Daar heb ik nou twee hele mooie liedjes bij gezocht. De één ter ere van deouderwetse pan met eten en de nostalgie die eromheen hing. De ander, omdat ik moet voelen. Ze zijn uit  Wallander. Dus bij deze wens ik u allen een
 *´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..Enjoy


zaterdag 10 oktober 2015

Zwijmelen op Zaterdag

Donkere Duinen van Bianca Scheurwater-spel
Zondag
nog geen 10 uur en ik ga zo naar bed. Morgen naar de dokter. Vorige keer ging het mis en versliep ik mezelf. Kon ik pas anderhalve weer later terecht. Dat is dus morgen. Nu maar hopen dat ik wakker wordt op de goede tijd.
Bedenk me opeens dat het 105 jaar geleden is dat Opoe geboren werd. Wat een tijd alweer, en wat vreselijk jammer toch dat mijn kinderen haar niet gekend hebben. Ze was zó lief.
Hier is ze nog piepjong
Maandag
Ik lag er op, wachtend op de wekker. Maar Zoon was eerst om half 6!!!  Ik was nog amper in slaap voor mijn gevoel. Ik heb nog wat gedoezeld en toen stapte ik toch maar mijn bed uit, was de wekker alweer niet afgegaan. 20 over 7.....pffff  weer te laat. Niet te laat te laat, maar wel ongemakkelijk te laat. Nu moest ik mezelf nog haasten ook, en ik ben al zo moe.

Net terug van de dokter.
Ik was mega zenuwachtig toen ik heen moest. Waarom? Geen idee, ze is juist altijd zo goed in luisteren en meedenken. Ik zat daar dus te vertellen hoe ik me voelde en ineens kwamen de tranen.
"Ik ben zo vreselijk moe, ik wil alleen nog maar slapen,"snikte ik.
Ze vroeg wat ik allemaal gedaan had, wat geholpen had. Ik vertelde haar wat er allemaal gebeurd was en toen kwam ik aan bij de lpa en haar gedrag rondom de vrijstelling. Wat dat met me gedaan had. Dat ik zo heftig reageerde op haar klopjacht.
Terwijl ik dit vertelde observeerde ze me nauwkeurig. Of ik even op het krukje wou zitten. Ze voelde al mijn rug-spieren, schouder-spieren, nek-spieren en borst-spier. Alles was als beton, strak aangespannen. Dat is niet goed natuurlijk. Na een tijdje praten zijn we er uit gekomen dat een pot met pillen niet mijn ding is maar dat ik wel eens heel goed baat zou kunnen hebben bij haptonomietherapie. Nu nog op zoek naar de therapeute.

19:19
Hele middag geslapen.

Dinsdag 11:22
Ik ben wakker, en ik ben moe. Ik heb net een uur naar Zoon geluisterd die zijn plannen uiteen aan het zetten was. Hij praat zo snel dat ik het amper bij kan houden en nu ben ik bekaf. Bovendien piep ik.....cadeautje van de mist van gisteren denk ik zomaar. Nu is er gelukkig geen mist, maar waar is de zon nou? Ik heb behoefte aan zon, en aan schoon en aan netjes en aan vertroeteld worden.

Woensdag
ik wou hem om 00:00 posten. maar ik was zo moe dat ik ruim daarvoor in mijn bed rolde. Heerlijk geslapen heb voor de verandering en wakker gepraat werd door Zoon. Eerst kwam hij kijken, en hoorde ik hem mompelen dat ik er zo lief uit zag. Toen ging de deur heel zachtjes weer dicht en kon ik nog even lekker doorslapen. Tijdje later betrapte hij me met de ogen open. En toen heb ik een paar uur(met tussenpozen) zijn verhaal aangehoord.

Kreeg vanmorgen ook een berichtje van de haptonoom. De afspraak is naar morgen vervroegd. Ik ben blij ik ben zo blij....eindelijk iets constructiefs

Donderdag
de haptonoom.
Tis me nu nog even een raadsel wat zij allemaal precies gaat doen. Ik heb net een intake gehad. En tijdens die intake heb ik zoveel tranen gelaten. De mevrouw moest zelf op een gegeven moment ook de zakdoeken pakken. Ik moest gelijk denken aan een vriendin die de ochtend na de dood van mijn moeder met me mee zat te huilen toen ik haar totaal verbijsterd en in shock vertelde dat mijn moeder gestorven was die nacht.

Vrijdag
zit ik in mijn eentje. De kinders zijn bij vader. Ik heb ze vanmiddag uitgezwaaid met veel handkusjes en "I love yous" op het station. Tegenwoordig reizen ze zelf naar Amsterdam. Vader staat daar dan te wachten en samen gaan ze verder.
Ja en dan is het nu bijna zaterdag inmiddels. vanmiddag lekker een tijdje in de zon geslapen(what is new)

Tjah en dan is het zaterdag...een hele week losse zinnen, en gedoe en geen liedje weten. pfffff ik weet geen liedjes meer, ik ben liedjes-vergeetachtig. Ik ben moe, ik ben leeg, ik weet het even allemaal niet meer. Zat daarnet even een oud liedje te luisteren. Mooi hoor, maar past dit wel hierbij? Ik weet het eigenlijk niet. Dus heb ik maar even de tekst opgezocht. En verhip, het is wel toepasselijk......nooit echt gehoord wat de man zong. of nee het drong nooit tot me door. De tekst kon ik uit mijn hoofd. Raar toch hè.
Ooit gingen mijn vriendinnen naar hun eerste concert hier in het land. Ik mocht natuurlijk niet mee, dus schreef ik een brief. Die brief gaf mijn vriendin aan Roland Ozabal de la Quintana( de zanger dus haha) stomme was dat ik mijn adres er niet in gezet had en dus nooit die felbegeerde foto's met aantekeningen of misschien zelfs een briefje terug kreeg....lekker suf niet? Ze waren zelfs nog even backstage geweest. Oh wat baalde ik daarvan. Ik mocht ook niks!
Nou weet je wat, ik plaats hem gewoon. De live versie, want ze waren enorm goed live...ENJOY!
Ga ik daarna snel de zon in en boodschappen doen(en veel lekkers halen, ik wil lekkers)
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..

zaterdag 3 oktober 2015

Zwijmelen op Zaterdag...Overzichtje......

Woensdag
Het is stil op Zeeuws Bibje. Op de één of andere manier lukt het me niet om ervoor te gaan zitten. Ik hang eindeloos in bed, en als ik daar klaar ben(meestal zo rond 12) dan ga ik naar beneden en hang ik uren in de zon. Het is diep triest, hoe moe ik ben en hoe weinig ik daardoor doe.

Donderdag
Zon schijnt gelukkig weer. Ik ga dus zo even lekker een uurtje buiten hangen. Ik ben nog steeds moe, en nog steeds gesloopt. Maandag kan ik weer bij de dokter terecht gelukkig. Met hun nieuwe systeem duurt het zomaar tot soms wel twee weken voor er plek is bij mijn eigen dokter. Ze hebben te weinig doktoren.
Laatst zat ik in de wachtkamer en toen vertelde een vrouw dat ze voor haar oude moeder elke max twee weken een afspraak maakt voor het geval dat. Als ze niets had was dat oké, dan zei ze hem af. En maakte dan meteen eer een nieuwe afspraak. Triest hè, dat het zover moet komen. Natuurlijk kun je ook bij anderen terecht. Maar ja, dan zit je weer met dat je steeds het hele verhaal moet doen en verschil in werkwijze. Zoals ik van de zomer had met die andere dokter. Ipv de bloedwaarden goed door te nemen kreeg ik recept mee en kon ik weer gaan. Beetje raar, want achteraf bleek ik flink vitamine D. En dat had ze niet eens gezien. Maar ja...ook bij mijn eigen dokter kwamen we er niet uit. Maar weer opnieuw bloedprikken lijkt me wel een goed idee.

De kerk in de mist 2 okt - Patrick Vischschraper
Vrijdag
Mistig begin, nu nog steeds beetje misterig in de lucht. De zon kwam even een paar minuten door het dek heen, ik blij, maar die is ook alweer weg. Ze hadden nog wel zon voorspeld. Ik baal, ik heb het koud. Misschien vanmiddag dan?

Gelukkig kwam de zon vanmiddag terug, en hoe, strak blauwe lucht. Ik heb lekker buiten gezeten, en geslapen. Man wat ben ik toch moe en wat heb ik het toch koud. De kachel net weer opgeschroefd.

11:11
Jaaaaa het is zaterdag, wakker geworden met de zon in mijn kamer en ontbijtje op bed. Waar ik nu nog steeds zit, inmiddels een uur later. Geen zin om er uit te komen en toch eigenlijk ook weer wel. Straks ga ik boodschapjes doen, lekkers halen, zonneschijn vangen en beetje rondkijken. Op een bankje zitten....niet teveel doen.
Mijn muziekje...geen Dirk-muziek ook dit keer. Maar een stuk van Beethoven. We horen hem dagelijks bij de reclame van Tui vakanties.En ik vind hem mooi...zo mooi, zo wervelend, zo vol leven, zo vol kleur.
Schildermuziek.
Ik moet nodig weer gaan schilderen.....
fijn weekend allemaal xxx
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..

zaterdag 26 september 2015

Zwijmelen op Zaterdag

Prachtige foto van ons park, net Monet niet waar?  foto van Agnes Claase Blaset.
10:30
Gisteren de vrijstellingsbrief gehad...of wat ervoor door moest gaan. Staat bol met info die er niets meer van doen heeft, zelfs gevoelige informatie waar ik geen toestemming voor heb gegeven. Vervolgens meld ze ook nog even dat Zoon de komende jaren gevolgd gaat worden, omdat zij vind dat het belangrijk is dat hij zich blijft ontwikkelen. Allemaal informatie die niet in een vrijstellingsbrief horen.
Dus moeten we haar weer aanschrijven en correctie aanvragen en tegelijkertijd bedanken voor haar intentie tot goede zorgen, waar wij ouders en ingeschakelde professionals toch echt meer verstand van hebben dan gemeente-ambtenaren en schoolarts.
En dan had ik nog wel gehoopt dat we de volgende stap konden zetten.
Nou ja, ik kan altijd nog het park in gaan en naar de herfst-asters kijken(aangezien die van mij weggemaaid zijn bedenk ik me ineens, snif, ook mijn herfst-asters)

12:00
We zouden vandaag vroeg op weg, maar vroeg is het al niet meer dus moet ik nu wel gaan opschieten. Ik ga dus even pauze houden en verras jullie vanavond met de rest. Oké? Oké!

20:00
Ik zit in het donker met kerstlichtjes aan. Eigenlijk best wel een beetje te donker, maar ja, 't is zo gezellig. Ik heb de lichtjes vorig jaar opgehangen en niet weggehaald. Een boom had ik niet, daar had ik toen geen zin in. Misschien dit jaar wel weer?
Vanmiddag stad gedaan met dochter, maar zowel zij als ik waren doodmoe. Snap je dat nou? Zo'n jonge meid en dan kapot zijn....ik denk dat ze toch aangestoken is door Zoon.
Het was wel gezellig zo met zijn tweetjes.
En wat een weertje niet vandaag?
Ik heb genoten, ook nog even lekker in de zon geslapen achter in de tuin. Daarom koos ik dit liedje, The Corrs & Bono. Morgen weer zo'n mooie dag.
Enjoy
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn Weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..