vrijdag 31 oktober 2014

Gele-brillen-therapie

collage in geel
Ik heb zo een behoefte aan de kleur geel, hoe meer hoe beter. Kuikentjes geel graag. Zonnegeel, fris helder fleurig geel. Oppeppend geel.
Als tegenwicht voor buiten.
Het is al dagen mistig, heiig, somber, grauw, grijs, koud, het is zo akelig koud. Waterkou. Hoewel dat op deze foto van een stadsgenote niet te zien is. Je ziet wel hoe veel vocht er in de lucht hangt. En dat is niet fijn. Hoewel het wel sferische plaatjes oplevert, dat dan weer wel.
Maar ja, wat heb ik nou aan sferische plaatjes als ik het koud heb en als ik last heb van die piepvocht in de lucht. Ze lopen stilletjes aan weer vol, en dat vind ik niet zo fijn, zeg ik nu voorzichtig. Kou, en vocht, en grauw.....BLEGH

uitzicht Mariendal-foto van Gre Visser
Daarom dus wil ik geel. Vrolijk zonnig, gezellig geel. Zomers geel.
Gelukkig had ik de Flow, en daarin vond ik geel. Wat ik aan stukken gescheurd heb en opgeplakt. Elke zoveel minuten kijk ik even naar dat geel. Dan kan ik er weer tegen voor een paar minuten.
Moet ik nu ineens denken aan die gele bril die ik ooit bij de H&M kocht. Het moest een zonnebril voorstellen maar daar was hij toch wat te helder voor. Als de zon scheen zag ik niet zoveel meer haha
Maar dan op grauwe dagen. Dan werd de wereld zó zonnig, en ik daarvan zó vrolijk dat ik op die dagen de bril maar wat graag op deed!
 Gele-brillen-therapie!
Het klinkt voor geen meter maar het hielp wel. Kleurentherapie optima forma* ;)
Dussssss
Een gele bril graag!
En dan wil ik ook een roze!!!!!!!


http://www.kleurenpunctuur.nl/pdf/mailing2012-04.pdf
http://shop.kleurenpunctuur.nl/kleurenbrillen/p-1a/

maandag 27 oktober 2014

nog maar 1 uur verwijderd van zonnetijd :)

Mam's roosjes in mijn tuin

Ja...daar zit ik dan. Ik dacht ik doe het even, dat stukje schrijven over wat ik allemaal niet beleefd heb maar wel had gewild. En dus deed ik alvast de foto's plaatsen, en de muziek had ik al uitgezocht en toen was ik er klaar voor. Dacht ik dan hè.
Nou ja maakt het ook uit.
Ik zit hier nu en dus zal ik wat schrijven.
Waar zal ik het eens over hebben.
Zal ik eens vertellen dat ik gisteren voor het eerst mijn vaders naam op zag doemen in het rijtje van internet aansluitingen uit de buurt.(wifi) Zoon en ik keken er samen naar, beetje dwaas verbaasd. We keken elkaar aan en grijnsden wat. Dirk dus! "Hallo Dirk", zei ik in gedachten."Ben je daar eindelijk."
Hij bleef de hele verdere dag in het rijtje staan. Ergens voelde dat zo fijn.....beetje raar ja, eigenlijk wel. Vandaag was Dirk trouwens in geen velden of wegen te bekennen. Hij staat niet meer in het rijtje.
Droomde ik gisteren nog even dat hij zomaar op het scherm zou poppen, via facebook ofzo. Met een "Hallo mijn hartje." Dat zou nog eens gaaf zijn. Dan kon ik hem eindelijk vragen hoe het daar nou eigenlijk is in de hemel. En hoe ze het vinden daar zo met zijn allen. Is iedereen er ook?  Misschien kwam mijn moeder ook nog even, droomde ik zo verder. Dan kon ik haar gelijk vertellen hoe goed haar rozen het in mijn tuin doen. Ze blijven maar bloeien, zo mooi! Ik denk dat ze daar best wel blij van zou worden

Vriendje kwam ook nog even langs
Kon ik haar ook nog even melden dat Dochter nu al bijna een half jaar een vriendje heeft, die gisteren nog even aan kwam fietsen en dat ze zó op haar lijkt. Ik denk dat ze daar ook wel mee in haar nopjes zou zijn geweest. Ze was toch haar miepselotje. Ik denk dat ze vriendje ook wel gemogen had.
Zo zat ik dus even te mijmeren.
Dat kan je zo hebben niet waar?

En Dirk was er ook nog even.....
Verder heb ik veel geslapen, en gegeten. Ik kan weer eten. Niet dat het verteren nu al zo goed gaat, maar het blijft binnen. Nu is het Zoon die geveld is. En bij hem is het een stuk erger dan bij mij. Hij ligt dan ook gevloerd in bed. Arme ziel. Ik hoop maar dat hij snel beter wordt.

Afijn,
een heel verhaal en niks van dat alles gaat over de titel van dit blogje.
Het is dan ook de titel van het stukje wat ik gisteren schreef, over hoe we al jaren in de zomer twee uur voor lopen op de zon. Beetje een zeurlogje, omdat ik me elk jaar weer opwind over die mensen die dan roepen dat het maar zomertijd moet blijven, want dan blijft het zo lekker lang licht. pffffff alsof dat zo belangrijk is. Ik wil gewoon in het donker slapen, ja ook in de zomer. En dat kan dus niet doordat de klok twee uur vooruit is gezet. Bovendien hou ik er niet zo van om steeds zo achterlijk vroeg op te moeten staan. Je lijf hou je namelijk niet voor de gek, die houdt zich gewoon aan de zonnestralen. Zo! En nu hou ik er weer over op!
Tijd voor muziek, wat klinkt als een zomerbries op een warme dag.
Dan kruip ik nu in mijn bed :)


Hier kun je de zonnetijd berekenen: http://www.theorderoftime.com/zonnetijd2.html

zaterdag 25 oktober 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Zo Misselijk :(

Heide in onze duintjes-foto van Jenny van der Wal
Het is zeuren met mij deze week. Was ik in het begin nog heel stoer bezig en zei ik zelfs tegen iemand dat ik eigenlijk nooit last had van buikgriep, hing ik mooi woensdagnacht boven de wastafel.
En ook al heb ik mijn maag niet meer van boven geleegd, ik ben gewoon nog steeds misselijk. Er gaat niet veel meer in dan hier en daar wat papjes, water en crackertjes. Als het maar niet te zwaar op de maag ligt en te uitgesproken van smaak is. De appelmoes, die ik dus zo enthousiast maakte gisteravond, is aan mijn neus voorbij gegaan. Van dat ene proefhapje was ik gelijk kotsmisselijk. Ondanks de honger kreeg ik er niet meer in dan een glaasje warm water.
Zoon heeft de honneurs waargenomen voor mij om dochter in de vroege morgen op weg te
helpen(broodje smeren, spulletjes klaar leggen, wakker maken en gedag zwaaien)  En gaf mij de opdracht om vooral in bed te blijven. Nou dat was niet moeilijk hoor. Tenminste niet tot vanmorgen. Toen werd ik onrustig en wou ik wat doen.
Ik heb een miljoen plannen in mijn hoofd. En de grootste was het omgooien van de huiskamer. Ik wil het weer knus en gezellig en klein maken. De zomer-ruimte mag nu wel weer weg. Maar dan moet ik wel fit zijn natuurlijk. Met een kast van tig kilo en een bank al evenzo doe ik dat niet effetjes(met de hulp van Zoon) Ik sta nu te zwabberen op mijn benen. En ik ben nog steeds niet lekker.
Bedje op de bank dan maar?
Nah
De bank is zo klein.
Liever zette ik een bedbank in de kamer, zo'n ijzeren. Dat ligt tenminste lekker en met genoeg kussens zit dat ook heerlijk. Ik denk daar al een hele tijd over. En gezien de staat van onze bank (doorgezakt ) wordt het wel tijd voor iets anders. Iets wat makkelijk te verslepen is en makkelijk te repareren en ook nog eens makkelijk schoon te maken. Ik kan me er nu al op verheugen weet je dat?
Net als op de kerst in de sneeuw.
En een heleboel gezellig films voor als ik door de sneeuw geploegd heb en weer knus opgekruld op mijn bedbank zit. Met een kop thee, chocolade cake en een dekentje! jaaaahhhh dat wil ik :)
de vuurtoren in de sneeuw (foto van Jefrey Lopez Gazquez)
Ik heb een heel zwaar leven...nee nee echt waaaaaaaaar ......nu ik niet iets lekkers kan eetuhhhhhh
Zou ik dan nu mijn buikje eindelijk eens kwijtraakuhhh.... heus... het kan, echt waar....
Het zou zo fijn zijn, als ik`maar niet zo mis-se-luk wààààs

hihi
fijn weekend!!!!
(hij was al eens geplaatst maar ik vond hem zo grappig toepasselijk)


zaterdag 18 oktober 2014

Zwijmelen op Zaterdag

klein Bibje
Er was eens een klein meisje, dat woonde in een stadje dicht bij de zee.
Ze had rossige haren maar dat zat ze helemaal niet mee.
Ze was lief en braaf en best wel tevré,
want op haar school mocht ze tekenen en schilderen joehee
Niets was zo leuk en zo fijn.
Ze wou daar best 5 dagen in de week zijn.
Met de lieve juf die vertelde in de klas,
en leuke vriendinnetjes was ze best in haar sas.
En toen zocht ik een liedje uit het jaar van deze foto. (1972) So far so good. Ik vond Julio Iglesias. Daar waren wij thuis erg fan van. Ik heb het vaak gehoord. Copy-paste voor elkaar. Daarna Vicky Leandros. Favoriet van mijn vader!  Eerste nummer vond ik even niet om over naar huis te schrijven. Nou dan de bekendste maar . Die vind ik mooi dussssss klik, even een stukje luisteren...... ik dacht ik doe een beetje mee zingen/neuriën.....
nou mooi niet dus!
Dikke snik.
Denk ik ineens aan mijn vader op zijn sterfbed. Mijn broer had een dvd'tje gebrand voor hem, van Vicky Leandros. Hij was dat aan het kijken en huilde zó. Het was hartverscheurend om te zien. En ik voelde me zo machteloos. Wat zeg je tegen iemand die gaat sterven? Ik wist niets beters te doen dan zijn hand vast te houden.
Apres toi.....
Ik heb even flink gesnikt en toen ben ik gaan zingen. Beetje bibberig, en met piep stem, maar who cares...tis me mooi gelukt!!!!
Nu snel vieren met een stukje cake en dan op naar bed.
Fijn weekend!


donderdag 16 oktober 2014

Erkenning

dappere kamperfoelie in Bibtuintje
Na mijn vorige logje heb ik tig keer geprobeerd om een waardige opvolger te schrijven. Eentje die aansluit en (zo droom ik dan) deel 2 in een serie interessante leerzame blogs zou kunnen zijn. Ik droomde een boekje...ik droomde lezingen en samenzang haha ;)
Maar deel twee zit in mijn hoofd en wil niet op papier.
Het zal haar tijd nog niet wezen.
Deel 1 behoeft nog wat meer erkenning.

Ooit las ik een boek over de zwarte pedagogiek, van Alice Miller*. Het drama van het begaafde kind!
Ik heb het in één zucht uitgelezen. Niet, omdat het er bij ons thuis nou zo heftig aan toe ging. Tenminste....niet toen we eenmaal de jonge-kinderjaren voorbij waren. Maar, omdat ik als jonge moeder steeds weer kritiek kreeg op hoe ik mijn kinderen wilde opvoeden.  Ik koos voor attachement parenting**.

En de kritieken daarop waren niet mals. 

Als Zoon niet stil genoeg was wilden ze, dat ik hem stevig aanpakte. Zelfs als hij als baby huilde. Hij moest maar weten wie de baas was. En als hij niet horen wou, dan moest hij maar voelen.
Toen wisten we nog niets van zijn autisme af, maar dat hij anders was en dat stevig aanpakken bij hem niet werkte was mij wel duidelijk. Hij reageerde daar steevast geschokt en intens verdrietig over. Ik zocht dus naar andere manieren, die werkten voor ons.
Dat mensen zich bedreigd voelen als je het anders gaat doen kwam ik toen pas echt tegen. Is het jullie wel eens opgevallen hoe agressief je naasten kunnen doen als je vragen stelt over het waarom van de gewone manier van opvoeden????
 Nou mij wel, ik werd bijkans aangevallen!
Was ik nou helemaal gek geworden om het anders te gaan doen. Kinderen hoor je onder de duim te hebben. Het zijn je vriendjes niet!!!

Het rare is dat ik nou niet bepaald met de roede ben opgevoed. Ik was dus verbaasd over zoveel agressie. Helemaal van mijn vader, waar nooit meer uitkwam dan een "Jongens HOU OP!"
Ooit na een heftig incident met mijn broertje (die er een week niet van kon zitten ondanks de luier die hij aan had), beloofde hij mijn moeder, nooit meer een hand te heffen naar zijn kinderen!  Mijn vader schaamde zich zo diep en voelde zich zo schuldig, dat hij vanaf dat moment zijn energie stak in het goedmaken van de relatie met ons. En dat is hem gelukt. Mijn jongste broertje, die 5 jaar later geboren werd heeft hem nooit anders gekend dan een zachte lieve man.

laatste roosjes in Bibtuintje
Maar had ik dan gehoopt op goedkeuring?
Een dat doe je goed wijfie, ik wou dat wij er al zo vroeg over nagedacht hadden. Of op zijn minst gesprek? Erkenning van mijn redenen? Erkenning van mij als moeder, die het anders wou doen? Het mogen uitleggen waarom ik het zo deed?
Dat was zo moeilijk. Ik botste tegen een muur van weerstand op. Niet alleen, die van de oudere generatie maar vooral ook, die van de jongere generatie. Die rustig hun kinderen een ferme tik gaven en dan tegen het kind zeiden, dat het hun eigen schuld was dat ze nu huilden! (en of ze daar even mee wilden stoppen, want er was geen reden voor. Dan hadden ze maar niet zo vervelend moeten doen)
De muur met hun is nog immer niet afgebrokkeld. Ik denk niet dat dat ooit zal gebeuren zolang zij hun eigen pijn niet kunnen erkennen. Mijn broertje is er namelijk nog steeds heilig van overtuigd, dat hij dat pak rammel verdiende.
Maar ik weet nog van zijn gegil en gehuil en weken mijn vader vermijden, omdat hij zo bang was van hem. Niets rechtvaardigt wreed zijn tegen anderen. Mijn ouders begrepen dat toen. En daarom deed en doe ik ook mijn best om het anders te doen........

* http://www.natuurlijkouderschap.org/wreedheid-of-tederheid-alice-miller/
** http://www.natuurlijkouderschap.org/peuters-temmen-of-vertrouwen-naomi-aldort/

 

dinsdag 14 oktober 2014

mijn waarheid spreken 1

Bibje 2 jaar
De eerste herinnering aan een hele heftige huilbui is al van heel lang geleden. Ik moet nog heel klein geweest zijn, want werd uiteindelijk op de arm van een manspersoon getild en getroost."Stil maar, lieverdje,rustig maar. sssssssssss Stop maar." Geen idee wat er aan vooraf is gegaan, wat die heftige gevoelens veroorzaakte. Wel dat ik er zowat in stikte, zo benauwd kreeg ik het ervan.

Soms zie ik wel eens zo'n tafereel op de straat, waar een kindje zo overstuur is en de mamma of pappa boos tegen het kind schreeuwt dat het op moet houden. NU GENOEG!!! Op zo'n moment krimpt mijn maag in elkaar. Ik zou zo'n ouder dan willen zeggen dat ze het kind in de armen moeten nemen en troosten, zeggen dat ze van hem/haar houden en dat alles goed is en dat ze veilig zijn. Het is alleen zo moeilijk om dat te doen zonder dat de ouder( ook zichtbaar in de stress en over de toeren) zich aangevallen voelt. Die heeft net zo goed een koesterende  arm om haar/hem heen nodig. Dus zeg ik niets....


Mijn moeder was heel gevoelig als het op verdriet en huilen aankwam. Dan werd ze onrustig, raakte ze overprikkeld en uiteindelijk als het niet ophield werd ze boos. En ik huilde snel, gevoelig kind als ik was. Hysterisch noemde ze dat.  En dat moest onderdrukt worden met koude natte washandjes of een klap in de handen voor mijn gezicht. Dan schrok ik, slikte ik heel hard en stopte met huilen. Zo deed men dat toen. Iemand had haar dat geadviseerd.* Waarschijnlijk mijn oma.
Zij kon het gehuil van mijn moeder nooit aanhoren. Ze was een jankert, vertelde zij me later wel eens. Nooit hoorde ik iets echt positiefs over mijn moeder van mijn oma. De band tussen haar en mijn moeder was dan ook een stuk akeliger en kouder dan die van mij en mijn moeder. Mijn moeder zag haar eigen zwakheden, en vaak kwamen de excuses, en later toen ik groot was de gesprekken. Ik begreep het. Ik vergaf haar, en OOO wat hield ik van haar. Van haar kwetsbaarheid, haar open hart, haar gevoeligheden en haar eerlijkheid. Bij haar trof je geen dubbele agenda aan.
.
Wat ik wel naliet was mijn waarheid uitspreken. Laten weten hoe ik me voelde. Dat had ik wel afgeleerd.* Ik deed dat masker op en was de lieve dochter. Tot  ver in de volwassenheid aan toe!
De afschuw, de schok, het niet geliefd voelen, de verraad en het in de steek gelaten voelen op momenten, dat ik als klein kind in de paniek schoot en ik niet mocht huilen.... al die de emoties die na de NEI* naar boven kwamen....die heb ik haar nooit echt durven vertellen. Bang dat ze dan niet meer van me zou houden, dat ze me op de een of andere manier af zou wijzen.

En nu is ze er niet meer. Kan ik haar niet meer vertellen dat ik nog met die brok in mijn keel zit, waardoor het zingen zo rottig gaat. En dat ik wil dat ze evengoed van me houdt als ik haar vertel dat ik me niet altijd even geliefd heb gevoeld bij haar. Dat ik dus eigenlijk nooit echt volledig mezelf ben geweest. Veel te vaak mooi weer heb gespeeld. Niet helemaal eerlijk was. Zou ze het doorgehad hebben?


*http://www.ourmuddyboots.com/bullying-our-children/
*http://www.nei-limburg.nl/wat_is_nei.htm
*http://www.bitmagazine.nl/algemeen/aangeleerde-hulpeloosheid/6808/

maandag 13 oktober 2014

Open up

Ik had gisteren een heel stuk geschreven, nog voortbordurend op mijn post van Zaterdag. En toen kwam ik aan het einde en blokkeerde ik. Durfde ik het niet te publiceren. Ik voelde ik me ineens zo kwetsbaar, omdat ik mezelf zo bloot gaf.
Allerlei negatieve overtuigingen vlogen door mijn hoofd en ik voelde me akeliger en akeliger. Je kent ze wel;
Wat moeten ze wel niet van mij denken
Waarom is iemand hier überhaupt geïnteresseerd in
Heb je mij weer hoor met mijn gezeur
Wees eens wat positiever, dan ziet de wereld er ook veel mooier uit
Volgens mij ben ik depressief
Zeurpiet
Zwartkijker
Chagrijn
Pessimist
Doe eens niet zo moeilijk!!!!
Zo slecht was jouw leven niet Bibje. Er zijn mensen die het veel slechter hadden. Die klagen toch ook niet. En die janken ook niet de hele tijd........

Ik kan er nog veel meer verzinnen hoor, maar dat kwam allemaal langs. En toen knikten mijn knieën bij wijze van spreken zo erg dat ik de laptop dichtklapte en ermee stopte. Het staat in de concepten. Ik wist het even niet meer.
Is er iemand wel geïnteresseerd in zoveel sores? Willen mijn lezers niet liever een gezellige blog lezen i.p.v. al die tranen en dat zware gedoe? Gaan ze weglopen? Zoals ik al meerdere mensen kwijt ben geraakt, omdat zij het even niet aankonden dat ik door een moeilijke periode heen ging? Raak ik nu weer vrienden kwijt?

Ja vast wel.

Het hoort ook wel een beetje bij het leven. Was ik eerst die consuminder-mamma, werd ik toen de mantelzorgende-thuisonderwijzende mamma, zoekende naar de betekenis in het leven rouwende mamma, vechtende voor Zoon mamma en nu sta ik hier. Ik voel me klein, kwetsbaar, maar eindelijk sterk genoeg om open te gaan.Hoe ik dit ga delen weet ik nog niet. Misschien zet ik mijn blogje van gisteren toch wel neer. Misschien ook wel niet. In ieder geval heb ik mijn eerste liedje gezongen (zie ZOZ) Daarna heb ik een heel pak zakdoekjes volgesnoten en ben ik cake gaan bakken. Het was wel een feestje waard ja!!!!!!
De kilootjes neem ik voor lief  deze winter ;)
Alhoewel...als alle tranen gevloeid zijn ben ik vast een heel stuk lichter, niet waar?


zaterdag 11 oktober 2014

Zwijmelen op Zaterdag


Bibje's poezie album
Er zijn van die liedjes die iets losmaken bij je. En dat iets is dan bij mij tegenwoordig meestal een kriebel in mijn maag, een brok in mijn keel en vochtige ogen. Dan wil ik zo graag meezingen maar dat gaat dus niet. Zingen kan ik sowieso al heel lang niet echt meer zonder tranen in de ogen te krijgen. Ik heb in mijn keel zoveel verdriet opgeslagen en vastgezet, dat het alleen maar loskomt als ik een poging doe om te zingen. En daar schrik ik vervolgens dan weer zo van dat ik pardoes stop met zingen. Want in huilen heb ik geen zin...of zoiets.
Nee eigenlijk schaam ik me om te huilen. Ken je dat gevoel? Dat je barstensvol zit maar dat dat er niet mag zijn. Dat je jezelf in moet houden want wat zullen  xxxx  wel niet denken. En zo erg is het toch niet, hou eens op, nou nou, stil maar. Zo is ie goed, je bent nu weer lief........
Bibje's poezie album

Ik weet nog dat ik door de AH liep, net na de dood van mijn vader, te slikken en slikken en vegen en vegen. En me te schamen, gewoon omdat ik huilde. Hoe zot is dat wel niet, dat je niet eens je verdriet durft te laten zien. Want wat zullen ze wel niet denken? Dat ik een aanstelster was? Dat ik zo nodig aandacht moest?
Tuurlijk dachten ze dat niet! Er waren wel bezorgde blikken. Wat is er nu met haar aan de hand? Een, gaat het wel? Verlegenheid hoe te reageren. Maar ik ging dapper door met me inhouden. Iets met ingesleten patronen enzo....
Toen mijn moeder twee jaar later dood ging stond ik op het voetbalveld om dochter aan te moedigen. Haar meester vroeg hoe het nu met me ging, en ik antwoordde:" Het gaat wel hoor." Ik had niet eens in de gaten dat ik vlak daarvoor eerst een diepe teug nam, daarna heel hard slikte en toen pas antwoordde. Daar werd ik op gewezen door de moeder van een vriendinnetje van dochter, die ook aan de lijn stond.

Zingen dus....dat is wat ik wil. Vrij uit zingen. Uit volle borst, zonder overslaande stem met snik. Dat wil ik! JA!
Ik ga me gewoon door die tranen heen zingen, heel hard, en heel dapper, net zoals Lara Fabien in haar eerste concert dat zij gaf na de dood van een geliefde. Geraakt door de ode van het publiek aan haar, zingt ze dapper door haar tranen heen en laat ze losssssssssss

Ik heb daarom twee songs geplaatst dit keer. Lara Fabian, omdat zij zo ontroerend door haar tranen heen zingt. En Alanis Morissette, omdat het nummer bij mij steeds weer tranen oproept als ik mee wil zingen. Ik vind ze beide geweldige artiesten.
Enjoy en een heel fijn weekend!








dinsdag 7 oktober 2014

Dansende Dinsdag

Het lijkt wel of de stroom met woorden opgedroogd is. Ik tik en tik en delete en delete, en tik dan weer opnieuw om weer te deleten. Ik weet het gewoon even niet meer. Ik zit in niemandsland als het om woorden gaat. Woordenloos, stilgevallen, mond vol tanden, hand zonder pen.....kan allemaal en ik heb het!  Zelfs mijn dagboekpagina's blijven akelig leeg deze dagen. Ik zit en ik denk en ik denk en ik zit en ik lees en lees en lees en ik denk. Maar opschrijven dat lukt niet meer. Ik wil wel hoor, want in mijn hoofd heb ik de mooiste en leukste en boeiendste stukken geschreven. Maar elke keer als ik voor het scherm verschijn, is niet alleen het scherm blanco, ik ben het ook!
Blanco = wit = oningevuld
Vreselijk vind ik het, maar ja...wat doe je eraan?
Niks dus.
Of misschien ook wel, en ga je van deze stukjes schrijven die nergens over gaan.
in het Bib-tuintje
Ineens moet ik aan mijn vader denken, die zo eindeloos stil kon zitten. Zomaar in  het niets staren, duizenden dromen en visioenen aan zijn innerlijk oog voorbij laten gaan.
Hij was een man van weinig woorden, maar de woorden die hij zei bleven lang hangen. Maar meer nog was het zijn persoon, zijn uitstraling, zijn warme omhelzing en zijn vriendelijke aanwezigheid die bleef hangen. Die nog steeds hangt. Bijzondere man, lieve lieve man.
Jah.....
Dat doet herfst nou met je.
Windjewappervollemaanherfst
Ik wordt er helemaal een beetje melancholiek van.
Het wordt tijd voor een dansje...nog even snel voor ik slapen ga.
~Welterusten~

zaterdag 4 oktober 2014

Toch maar wel Zwijmelen op Zaterdag

Ik wou eigenlijk een weekje overslaan. Inspiratieloos ben ik. Ik weet niet meer waar ik over moet schrijven, het lijkt allemaal op elkaar. Elke dag weer dezelfde rituelen. Nou ja, gewoon geen zin dus......
totdat ik net naar Vlaanderen vakantieland keek en dit lied voorbij hoorde komen.
Hè ja...
Enya!!!!!!
Dat is lang geleden.
Jaren was Enya mijn favoriete kerstmuziek. Ik had veel van haar.
Nu niet meer, een deel van de collectie is gesloopt :(
Het zit namelijk zo; ik had een heel ondernemend dreumesje, die ook graag muziek luisterde. Als zijn mamma dan even niet oplette zette hij voor haar(jawel) een muziekje op. Natuurlijk waren zijn dreumesvingertjes nog niet zo goed in het open en dicht doen van de cd-speler. Zo kwam het dat er wel eens een cd klem kwam te zitten. Met de nodige krassen tot gevolg. Mijn meest favoriete cd's zijn als eerste gesneuveld, die lagen altijd bij de cd speler. Vader kopieerde op een gegeven moment alle overgebleven cd's. Zo is de rest gered. Om uiteindelijk voorgoed achter in de kast te belanden. Te vaak gehoord, en inmiddels heb ik zelfs geen cd-speler meer, ook dat nog.
Kerst muziek dus...
want deze cd kocht ik in de maand december. Toen ik conform de mode, een kerstboom in een geglazuurde pot had staan. Getooid met papiermacheeballen, Schots geruit en poezieplaatjesachtig versierd. Strikjes van rood fluweel en een enorme crêpepapier strik om de pot. Gekleurde lichtjes!!!!!!!
We schrijven 1990.
Jah......afgelopen maand mijn jubileum behaald. Ik woon nu officieel 25 jaar in een huisje. Eigenlijk is dat best een klein feestje waard toch?
Vind ik wel!
Maar eerst Enya.
Fijn weekend!