Ik draaide dit nummer over en over en over toen mijn moeder net gestorven was,
wanhopig en verloren voelde ik me toen. Zo verdrietig. Zo alleen. De wereld was een lege plek geworden zo zonder thuis. Ik had geen anker meer. Ik dobberde rond in zee van tranen zonder vaste land in de nabijheid.
En wat doe je dan?
Je gaat in de overleef-modus.
En tot op heden heb ik daar in gezeten.
Tot ik gisteren bijna verdronk en in de armen van Zus dikke tranen huilde in de tuin.
Dus draai ik weer Pachelbel's canon in D,
net zolang tot ook deze tranen weer gedroogd zijn.
En voor wie piano alleen mooier vind hier ook de eenvoudige piano-versie.
Heel ingetogen en zacht. Als ik toch zo spelen kon...zucht.....
eindelijk een stukje ontlading. jank maar, maakt het hart lichter!
BeantwoordenVerwijderen